Sessiz ve sedasız başlar her şey, önce görürsün, sonra hoşlanırsın âşık oluyorum derken ölürsün. Diri diri çürürsün, ne bir rüzgâr, ne de gülsün. Hiç bilmezsin ne yaptığını, ne ettiğini, ne yediğini, ne içtiğini, ne de giydiğini.

Boğazın düğümlenir yutkunamazsın. Kış kadar soğuk, yaz kadar sıcaksın. Bazen ilkbahar kadar gerçek, bazen sonbahar kadar yalansın. Ocak gibi sert, şubat gibi mertsin, mart gibi düzenbaz, nisan gibi gözü yaşlısın, kabarıp kabarıp boşalırsın. Mayıs gibi bazen, haziran gibi, bazen temmuz gibisin. Ne yaptığını sen bile anlamazsın. Defter, kitap, hesap tutmadan kafana göre gidersin. Düz bir yolu kendine dağ haline getirir tırmanamayıp düşer ağlarsın. Eylül gibisin, ekim gibisin kasımdan hiç söz etme o zaten sensin. Pazartesi sendromu da neymiş, öyle bir günde mi vardı? Dersin. Senin için Salı, Çarşamba, Perşembe, Cuma ne fark eder ki. Yüreğin yanıyor bir kere, yanıyor ama bir türlü sönemiyorsun. Ölemiyorsun, yaşayamıyorsun.

Sonra sorarsın kendine, ne bu duygunun ismi, var mı soyadı, annesi, babası? Uzaktan bir ses, sanırım adı sevda deyiverir kulağına. Sende onaylarsın, sanırım Adı Sevdaydı bu halin, soyadı acı, anne adı gözyaşı, baba adı ıstırap. Tanıdık gelir sana. Aslında çok iyi bilirsin de söyleyemezsin. Benim söyleyemediğim gibi...