Bugün 6 Şubat 2025!

Binlerce canımızı kaybettiğimiz yüzyılın afetinin yıldönümü.

Kahramanmaraş merkezli başlayan, sonrasında Malatya, Elazığ ve Hatay'la devam eden depremi hatırlamak bir yana, unutmak ne mümkün.

Sabaha karşı uykumdan kalkıp, televizyonları açıp, yaşanan felaketin ilk haberlerini takip etmiştim.

Bir yer değil, bir şehir değil, 11 şehirden acı haberler, bilinmeyen sonuçlar arka arkaya geliyordu.

Türkiye'nin her yerinden, havadan, karadan, denizden insanlar, o şehirlerde yaşayanların imdadına koşuyor, destek olabilmek için can siperhane çalışıyordu.

İnsanlar yeniden doğar, şehirler yeniden yaşanır hale gelir ama yüzyılın felaketinin izlerini asla ve asla silmez, silemez.

Sonrasında günlerce depremi konuştuk.

Hem olduğu yerdeki depremi, hem olduğumuz yerde olabilme ihtimali olan depremleri.

Tedbirleri konuştuk!

Riskleri konuştuk!

Yapılması gerekenleri konuştuk!

Nasıl hayatta kalabileceğimizi konuştuk!

Bir yıl yoğun şekilde, ikinci yıl daha yoğun şekilde konuştuk.

İnsanız; hafızamız hem hatırlamak için çok güçlüdür, hem unutmak için.

Acı olayları unutmak için ise direkt güdümlü hafızamız var.

Acıyı, acı olayları konuşmaktan yorulduğumuzda, unutmayı tercih ederiz yapımız gereği.

Aradan iki yıl geçti asrın felaketini anıyoruz, hayatını kaybedenlerini anıyoruz, o şehirlerde nelerin yapıldığını görüyor ve düşünüyoruz.

Yaşanan felaket bir yana, yaşanan acı bir yana, o zamandan bu zamana deprem konusunda ama toplumsal olarak ama bireysel olarak, kurumsal olarak ama özel olarak ne yaptık?

Olası bir depreme karşı hazırlandık mı?

Olası bir depreme karşı şehirlerimizi hazırladık mı?

Olası bir depreme karşı hareket planlarımızı düşündük mü?

Çoğunluk için söylüyorum, hiç sanmıyorum!

Aynı tasla, aynı hamamdayız!

Canımızın yanacağını tahmin ede ede!

Canlarımızı kaybedeceğimizi tahmin ede ede!

Afetlere o kadar hazırız ki!

Hele ki depreme!

Korkumuzun arkasında uyuyarak!

Vesselam!