Yangınlar başladığında hepimizin ciğerleri yandı.

Ülke olarak yas tutuyoruz, bütün hayatını kaybeden canlılar için.

Ama çaresizlik içinde asla olmadık.

Yangına karşı her türlü mücadeleyi verdik, gidenlere üzüldük ama gitmemeleri için de elimizden geleni yaptık.

Sonra siyasetin figüranları ve figüranı dahi olamayanları, gerek gerçek medyada, gerekse sosyal medyada yangınları, çalışmaları, sonuçları ve sonları tartışmaya başladı.

Güzelim ülkem bir yandan yanan ormanlarla mücadele ederken, diğer yandan ormanları üzerinden siyaseten ayrışmaya, çatışmaya, sataşmaya girdi.

Oysa ormanların, ormanların içinde yaşayanların tek sorunu vardı: Yaşayabilmek!

Orman bu, sıcak havayı görürse, ateşi görürse, rüzgarı görürse hem kendi yanar, hem de içindekini de yakarak gider.

İşte bizimde bu yangınlara karşı öncesinde veya sonrasında ormanı ve içindeki tüm canlıları yakan ateş gibi olmazı gerekiyor.

Hep birlikte hareket edip, öncesinde ve sonrasında sorumluluğu, yapılacakları hep birlikte taşımamız gerekiyor.

Bakınız, yangın 9. Gününe girmiş, yanmaya devam ediyor, söndürülmeye de devam ediyor, birçok il ve ilçe belediyeleri zabıtaları yangın nöbetlerine göndermeye başlamış.

Bakınız, yangının ilk gününden itibaren birçok ilde ormanlara girişler valilikler tarafından yasaklanmış.

Bakınız, merkezi yönetim, böylesi büyük afetlerin olabileceği ihtimaline karşı, daha büyük ve kullanışlı bir söndürme ekibi kurmanın planlarını yapıyor.

Yani hep birlikte hareket edersek, bu yananları da yeniden kazanırız, yeni yanmaları da önleriz, yeni yananlara da anında müdahale ederiz.

Hani diyoruz ya, bu vatan bizim, bu bayrak bizim, bu orman bizim, işte onun gibi bu sorumluluk, bu görev ve bu kararlar hepimizin!

Sonuçları acı da olsa şu bir gerçek, bazı şeyleri insanoğlu yaşayarak öğreniyor.

O aklın yolu ise bir: Orman!