Biliyormusunuz artık korkunç haberleri okuyamıyorum.

İçini açıp bakamıyorum. Başlıkta gördüğüm an geçiyorum.

Eskiden olsa, söverdim, sayardım, yazardım, paylaşırdım.

Ancak baktım ki, oluyor yine aynı şey oluyor.

Ne kadar paylaşsak, ne kadar ağlasak boş.

Kendimizi avutur gibiyiz.

Herşeyi normalleştirdiğimiz gibi şiddeti de normalleştirdik.

Kanun çıkmadı ve kanunsuzluk yüzünden hergün bir şiddet haberi okuyoruz.

Benim ruhum acıyor. Açıp da detaylı haberi okuyamıyorum, resimlerine bakamıyorum. Olmamış gibi yapıyorum, hiç görmemiş gibi davranıyorum.

Ama bu adalet aramayacağım anlamına gelmiyor.

Sabah gündeme bakmak için twittera girip #antalya7 başlığını görünce deprem oldu sandım. Olmamış. Keşke olsaymış. Bir şerefsiz tüfekle 7 bebeği olan anne köpeği vurup da haber olacağına keşke deprem olsaymış. Dünya tepemize yıkılsaymış. Allah hepimizi bildiği gibi yapsaymış.

Kötülüğümüzde boğulalım istiyorum. Kim neye kime ne kötülük yaptıysa başına bin türlüsü gelsin istiyorum. İşimizi ilahi adalete bıraktık çünkü artık. Yağmur duasına çıkan köylü gibi adalet duasından medet umuyoruz.

Neden mi? Çünkü yasa çıkmıyor. Nedendir bilinmez şu hayvana şiddet yasası çıkmıyor. Akşamdan sabaha patates yasası çıkıyor ama bu çıkmıyor.

Neden, bilmek istiyorum. Neden?

Canının istediği her mevzunun yasası çıkıyor, bu çıkmıyor.

Hayvanlar bu ülkenin bir canlısı değil mi? Eğer değilse, devlete ait veterinerlik işleri de olmasın. Eğer devletin bir veterinerlik kolu varsa, demek ki bu ülkenin hizmet alması gereken bir canlısı hayvan.

O zaman neden ülkenin canlısını korumak için birşey yapmıyorsun?

Daha kaç tane hayvan öldürülsün, dövülüp işkence görsün?

Yeterli rakam nedir sizin için? Nasıl dikkatinizi çekebiliriz? Ne olursa yasayı çıkarırsınız? Kriteriniz nedir?

Yoksa şiddeti mi normalleştirmek istiyorsunuz?

Yanında bebekleriyle uyuyan köpeği tüfekle vuran manyağın bir sonraki hedefinin kim olduğunu biliyormusunuz peki? Özgecanlar, Emineler.

Veya el kadar bebekler.

Bunu mu istiyorsunuz?

Daha ne bekliyorsunuz şu yasayı imzalamak için?

Senelerdir bekliyoruz. Günler, haftalar değil. Seneler oldu. Yıllar önce yasa çıksın diye yürüyüşe katıldığımızda doğan bebekler şimdi okula başladı. Hala aynı yerdeyiz.

Ben kendimden utanıyorum. Ya siz?