Toprağımdan kopartıldım,

Yurtsuz köklerimle devrildim olduğum yere

Kırılırken dallarım, öldürüldü tüm umutlarım

Kuşatıldığım tüm cephelerde burçlarımdan indirildi bayraklarım

Elimden alınırken hayatım;

Küçüldüm!

Gölgeler büyüdü!

Ölü düşlerimin mezarları büyüdü!

Küçüldüm!

Yürek yüküm ağırdı

Dokunsalar ağlayacaktım

Dokundular!

Gözyaşlarımdan nehirler yapıp, üzerine köprüler kurdular

Sonra..

Sonram da;
 
Koca bir hiçlik taktılar boğazıma.

İnfazımı senelere bölüp, yavaş yavaş kestiler nefesimi

Kanardağ yaptılar yaralarımdan

Kanattılar ama durmadılar

Evrildi acılar hep;

Aynı acılarla, başka açılardan vurdular!

Yalnızlığım akıyor göğsüme

Sesimi koyacak yer yoktu, kimsenin kalbinde

Kör bir kurşunun beynimi dağıtmasını diledim günlerce

Ölürsem köklerim de ölür benimle

Yurtsuzluğum acıtmaz

Yaşarken ömrüme menedilen mutluluk için, avunmaz gönlüm bir daha 

Bir tren geçse önümden,

Yıldızların ipleri kopup düşseler üzerime

Süslense gelincikler benim için

Ayın şavkı vursa yüzüme

Dört mevsim tekrar tekrar kışı yaşamak yerine

Öldürülmüşlüğüm kadar değil

Artık öldüğüm kadar üşüsem.