Efes Selçuk’un bereketli topraklarında bu yıl karpuzlar yalnızca güneşle değil, çaresizlikle de kavruldu.

70 dönümlük bir tarlada yetişen tonlarca karpuz, ne pazara ulaşabildi ne de sofralara. Satılamadığı için traktörle toprağa gömüldü. Artan üretim maliyetleri, taşımacılık ve işçilik gibi zorluklar bir araya geldi. Ortaya çıkan tablo ise iç burkucu: Tükenmişlik.

Üretici Hakan Kahya’nın karpuzlarını tarlada bırakma kararı, sadece bir ekonomik kaybın değil, aynı zamanda bir emek hikâyesinin yarım kalışının sembolüydü. O tarla sürüldü ama o emek göğe değdi.

Tam da bu noktada Efes Selçuk Belediye Başkanı Filiz Ceritoğlu Sengel’in gösterdiği duyarlılık, yalnızca bir yerel yönetim hamlesi değil, aynı zamanda vicdani bir duruştu. “Çiftçimiz tarlayı sürerken bizim de vicdanımız sürüldü” sözleri, bir dayanışma çağrısından fazlasıydı; toprağa ve emeğe sahip çıkmanın adıydı.

Belediye, tarlada kalan karpuzları kendi işletmelerinde değerlendirmek üzere harekete geçti. Bu, hem üreticiye nefes oldu hem de israfın önüne geçen örnek bir yaklaşım olarak hafızalara kazındı.

Ama bu yazı sadece bir karpuzun hikâyesi değil.

Bu yazı, alın terinin, emeğin, üretimin ve dayanışmanın hikâyesidir. Bir belediye başkanının, yerel yönetim sınırlarını aşan bir insani refleksle üreticinin elinden tutmasının hikâyesidir.

Çiftçinin emeğine uzanan her el, aslında soframıza da uzanıyor. Bu yüzden Başkan Sengel’in tavrı bir karpuzu kurtarmaktan çok daha ötesini ifade ediyor: Üreticiye güven vermek, ona yalnız olmadığını hissettirmek, birlikte mümkün olduğunu göstermek.

Efes Selçuk’ta yaşanan bu olay, bir kez daha gösterdi ki; üretime, emeğe, toprağa sahip çıkan bir anlayış varsa, umut da vardır.

Ve o umut, bazen bir karpuzun tarlada kalmamasıyla başlar.