Çok zor oluyormuş yaşarken günbegün ölmek. Dost dediğin insanların arkasından ana avrat sövmek. Hiç bana nasip olmayacak galiba sevdiklerimle gülmek. Sevdiklerim tarafından hatırlanmamak ve bir kenara itilmek. Olmayınca olmuyor görüyorum işte, yine yalnızım. Ömrümün sonuna kadar yürüyeceğim yolda bahtsızım. Gel dedikçe gelmeyenlerin yanında çokça şansızım. İçimi bir aç var ya sızım sızım.

Ben bugün yine uçurumdan düştüm, paramparçayım. Masamda yalnız oturup yalnız ağlarım. Ben zaten her acılarımı, yaralarımı yalnız dağlarım. O yüzden kimse bana dostluktan bahsedip durmasın. Yüreğim yine titriyor, sanki içimden bir can gidiyor. Gitmesi önemli değil de burada bir can ölüyor. Madem konu gitmekten açılmışken benimle sadece anılar kalıyor. İşin enteresan yanı giden gülüyor, kalan ağlıyor. Sonra diyorum kendime boş ver ağlama. Senin olsaydı kesinlikle gitmezdi gelirdi sana. Bir bahane bulup ayrılık sokmazdı aramıza. Sen kimleri aramadın, boş ver onu da arama.

Ben dostluk diye bir başlasam var ya destan çıkar ortaya. İnsanların benden niye kaçtığını biliyorum da. Dost dediğim insanlara soruyorum sebebini, söyleyin bana. Söylemiyorlar, yalan söylüyorlar yüzüme baka baka. Bu gece oturdum uzun uzun düşündüm yatağımın içinde. Ben seni canı gönülden seviyorum be. Gitmene izin vermiyorum diyecektim benimle geldiğinde. Senden izin alan kim, dedin bana gözlerinle.

Fazla canımı sıkmayım diyorum, sıkılıyor anasını satayım ya. Zaten herkes üzerime geliyor, hepsinin elinde bir oklava. En küçük hatamda vuruyorlar oklavayı başıma. Sığınacak bir liman arıyorum, kalmışım, yalnız başıma. Uğradığım limanlar ya gemi batıran, ya da gemi satan. Yüzüme bir tebessüm ediyorlar yalandan. Kullanıp bir köşeye atıyorlar hiç arkamdan bakmadan. Ben dimdik ayakta duruyorum hiç solmadan. Beni İyi Hatırla olur mu? Ben hatırlayacağım seni hayırla. Arada gönderi gönder şiirlerle, şarkılarla. Bu dünya yalan hem lafıyla, hem lafzıyla. Herkese de güvenme dost diye kandırır giderler sonra.