Geçmişe düşünce olarak gitmek, yaşadığın zamanların keyfini ve hala yaşadığının farkında varmanın en güzel yoludur.

Ama bir de geçmişte kalan insanla karşılayıp, geçmişi konuşarak, tartışarak, düşünerek gitmek keyfin en katmerlisine, yaşadığına şükretmenin de en derinine neden olur.

Tam 30 yıl önce okul sıralarında, okul bahçesinde, okulun etrafından zamanlar yaşadığım birisinin telefonuyla şok oldum.

Nasılsın, iyi misin, ne yapıyorsun, neler yapıyorsun derken telefon konuşmasını bir acı kahvenin içmesine bağladık.

Okul yıllarından bu yıllara kadar ne kadar farklı, ne kadar güçlü, ne kadar güzel ve ne kadar başarılı yıllar yaşadığımızı birbirimizi anlattık.

İkimiz de kötüleri anlatmaktan kaçındık.

Kötü olanı kim hatırlamak veya anlatmak ister ki!

Neyse laf lafı açtı, 30 önce söylenen bir yalan masanın ortasına geldi.

Benim hakkımda bir iftira atılmış ve o arkadaşımda bu iftiranın doğruluğunu bana sormadan, doğru olarak kabul edip iletişimimizi kesmişti.

O dönemlerde anlam verememiştim ama farklı şeyler düşündüğü, başka arkadaşlar bulduğunu düşünerek, benimle görüşmeyi kesmesine saygı duymuştum.

Bu saygıdan, ‘Aramızdaki sorun ne?’ demekte benim aklıma gelmemişti.

İftirayı atanın niye atmış olabileceği konusunda ise 30 yıl sonra ikimizde aynı fikirdeydik.

Aramızdaki arkadaşlık bağını ve bunun yarattığı gücü kırmak istediğini anladık.

Sonuç, 30 yıl sonra da olsa yalan ortaya çıkabiliyor, yalanıcı ortaya çıkabiliyor, neden yalan söylediği de ortaya çıkabiliyor.

Sonuç, bu yalandan kendi kazandığı hiçbir şey olmadığı gibi, yalanın gücü arkadaşlık bağının gücünü yıllar sonra yeniliyor.

Yalan söyleyen, yakalanmak korkusu içinde yaşayan hırsız gibidir.

Biz 30 yıl sonra o hırsızı yakaladık.

Çaldıklarını geri almayı başaramadık, başaramayız da.

Ama hırsızlığını anlamak bile arkadaşlığımızı yeniden güçlendirdi.

Kötü insan yüzyıllar yaşasa da kötü insandır!

İyi insan toprağa gömülse de iyi insandır!

Hayırlı haftalarımız olsun!