Son zamanlarda en sık duyduğum sözlerin başında “Çocuğum beni dinlemiyor” geliyor. Peki, ebeveynler olarak çocuğa gerçekten ne kadar doğru yaklaşıyoruz? Onun dünyasına ne kadar dahiliz? Yanında olmak, fiziksel ihtiyaçlarını karşılamak, her istediğini almak ve güvenli bir ortam sağlamak yeterli mi sizce?

Bazıları için yeterli gelebilir, bazıları içinse yetersiz. Örneğin, “Oyuncaklarını topla” ya da “Oyuncaklarını toplar mısın?” dediğinizde sonuç genelde hüsran olur. Hatta göz hizasına eğilip “Anneciğim, oyuncaklarını toplar mısın?” diye sorsanız bile.Çünkü çocuk fiziksel olarak duyuyor ama ilgisini çekmediğiniz sürece sesiniz onun için arka planda kalan bir gürültüden ibaret oluyor. Peki, ne yapmalıyız? Çok basit. Oyuna dahil olmak, birlikte hareket etmek. "Aaa! Kim bu dağınıklığın içinde sıkışmış arabaları kurtaracak? Süper kahraman gelip onları kurtarır mı?"

Bunu duyan çocuğun gözleri parlar ve ışık hızında oyuncaklarını toplamaya başlar. İşte o an anlarsınız ki bazen emirler işe yaramaz. Çocukların dünyasında yer alan anne babalar bazen masal anlatıcısı, bazen doktor, bazen de süper kahraman olurlar. En önemlisi çocuğun kalbine dokunmaktır. O zaman göreceksiniz ki kalbine dokunduğunuz bir çocuk sizi gerçekten duyar.