Herşey bir çizgi üzerinde artık. Dümdüz bakıyoruz hayata. Tek bir yol üzerinde  yürüyoruz. Kurallar koymuşuz hayatlarımıza içten gülmek yasak, mutlu olmak yasak. 
Küçültüyoruz kalplerimizi, daraltıyoruz hayallerimizi. Herkes birbirinin aynı, herkes aynı şeyleri düşünüyor, aynı şeyleri seviyor ve severken bile başkalarından farklı sevemiyor. Kimse kimseyi daha az üzmek için çabalamıyor, güzel bir manzaraya bakıp farklı anlamlar katmaya çalışmıyor.

Her ne kadar her rengin farklı bir tonu olsada ana renkte takılı kalıyoruz. Geri kalan tonların güzelliklerini gözden kaçırıyoruz. Her günü birbirinin aynı, her duyguyu ise sığ yaşıyoruz. Öfkelerimizi, sevinçlerimizi herkes nasıl yaşıyorsa bizde o şekil yaşıyoruz. İnsanı insandan ayıran tüm özellikleri kaybetmişiz, ruhlarımız, benliğimiz, hatta duygulara verdiğimiz tüm tepkiler bile aynı.

Sahte sevinçlerle kendimizi avuturken, acılarımız bile gerçek değil. Sanki elimize hayatı nasıl yaşayacağımıza dair bir talimat tutuşturulmuş ve orada yazılanlardan farklı bir şey düşünüp, yaşayamıyoruz. 

Başkalaşlamak ayıplanıyor. Kimse ötekileşemiyor ve bunu da istemiyor. Kimse farkında değil ama bilinçaltımızda eziliyoruz kendi hayallerimize ve herkesleştiriyoruz hayatlarımızı. 

Domino taşları gibiyiz biri devrilse herkes düşecek zannediyoruz ama oysa hayat bambaşka. Her rengin, her tonun farklı bir tadı var. Her insanın ruhunun da farklı bir rengi ve içlerinde farklı tonları var. Gökyüzü bile bunca renge ev sahipliği yapıyorsa biz neden tek renge hapsolalim ki. 

Yüreğinde her rengi barındırabilenlere selam ola.