Gelişen teknolojiye bağlı olarak en çok tartışılan mesleklerden birisi gazete, en çok değer kaybettiği iddia edilen ise gazetecilik mesleği olduğu iddia ediliyor.

Hatta iddia sahipleri, iddialarını abartarak, yazılı basın bitti, gazeteler öldü, gazetecilik ise değerini kaybetti diyorlar.

Bu iddianın ne kadar yanlış olduğunu ise, iddia sahiplerinin tam karşısında duran ama konuşmayan, yaşayan insanların doğal yaşantıları veriyorlar.

Geçtiğimiz günlerde, Medya Ege haber merkezi ofisimize giderken kestirme diye Halil Rıfat’tan aşağı inmeyi tercih ettim.

Semtin tam ortasına geldiğimde, bir adamın çöpün yanına gelip, onu kurcalamaya başladığını gördüm.

Adam çöpün içinde işe yarayan, hurdaya verdiğinde para edecek şeyleri bulup, koca çuvalına  atıyordu.

Adamın eline çok yıpranmamış bir gazete geçti.

Kağıt diye onu da çuvalına atacağını düşündüm, bekledim.

Ama o öyle yapmadı.

Çöpte para eden şeyleri aramaya kısa bir mola verdi.

Holding sahibinin sabah işe başladıktan kısa bir süre sonra gündemi takip etmek adına, işlere ara verip günlük gazeteleri okuması gibi çöpteki gazeteyi okumaya başladı.

Gazetenin tarihi eskiydi.

Haberlerinin ise çoktan gündemi bitmişti.

Ama adamın gazeteyi okumaması için bunların hiçbir önemi yoktu.

Çünkü onun gündemi, o gazetenin eline geçtiği anda başlamıştı.

Gözlerini kısarak, gazeteyi okumaya başladı.

Çünkü o gazetedeki haberler, onun için gazete eline alındığında yapılmış, taze haberlerdi.

Yazılı basın bitti, gazete batıyor, gazetecilik öldü diyorlar ya, bunun cevabını bu adamdan daha iyi kim gösterebilir ki ?

Söz gider yazı kalır atasözünün anlamını bu adamdan daha iyi kim anlatabilir ki ?

İddia ediyorum; değil bir yıl,  yüz yıl, bin yıl geçse de yazılı basın bitmez; gazeteler ölmez; gazetecilik ise hiçbir zaman değerini kaybetmez.

Delilim; çöpteki gazeteyi okuyan insan.