Bir yıl önce uyandığımız bu gecenin sonuna doğruydu.

Uyanık değildik birçok insan gibi ama uyandığımızda her şeyin acısını, gecenin karanlığında iliklerimize kadar hissetmiştik.

Güneş kendini gösterene kadar bütün insanlar gibi dualar ettik, dileklerde bulunduk, temennilerde bulunduk.

Sabah olduğunda ise her şeyin acısının bin kat daha arttığını gördüm, üzüldük.

Güzel ülkem, Türkiyem, yüzyılın felaketini yaşamıştı.

11 şehirde neredeyse her yer yerle bir olmuş, yerle bir olan yerlerde binlerce insan hayatını kaybetmiş, milyonlarca insan da kurtarılmayı bekliyordu.

Güzel ülkem, Türkiyem gece başladı gönlümüzü yaralayan yere doğru akın etmeye.

Kimisi tırıyla, kimisi arabasıyla, kimisi otobüsüyle.

Oraya ulaşmak, birilerine yardım edebilmek için ne bulduysa yanına alıp tüm Türkiyem, kanayan, ağlayan, yaralanan 11 ilimize doğru yola çıktı.

Devletimiz bütün güçleriyle, bütün ekipmanlarıyla oradaydı.

Devletin bütün üst düzey yöneticileri, emrindeki bütün yöneticilerle hep birlikte oraya akın etmişti.

O anları sosyal medyadan görünce gönlümüzdeki acı birazcık da olsa azaldı mı, azaldı!

Olan olmuştu ama bütün gayretler bir can daha kurtarabilmek, bir canı daha hayatta tutabilmek içindi.

Aradan koca bir yıl geçmiş.

Dün gece o saate kadar uyuyamadım.

Uyku tutmadı.

Tuttuğunda zaten bitap haldeydim.

Allah sadece güzel ülkeme, Türkiyeme değil, hiçbir insan topluluğuna, hiçbir ülkeye böylesi felaket yaşatmasın.

Adına bir kelime ile ‘Deprem’ diyoruz ya, ‘Deprem’ diyoruz da arkasında bıraktığı acılar, arkasında bitirdiği hayatlar öyle bir kelimeyle gitmiyor maalesef.

Yaşayan daha çok hissetse de, yaşamayandan bile ‘Deprem’ deyince geçmiyor.

Hayat bu kötüsü de var, iyisi de var.

Yaşıyorsak bunu da kabul etmek gerekiyor, acıyı da içimizde tutmamız gerekiyor.

Bu mübarek Miraç Kandili gecesinde bütün hayatını kaybedenlere Allah’tan rahmet diliyorum.

Güzel ülkem, Türkiyem başta olmak üzere tüm insanlığı da böylesi felaketlerden her daim korusun diyorum.