Yaralanıyorsun, yaralanmıyorsun!

Hastalanıyorsun, hastalanmıyorsun!

Yakınına şifa arıyorsun, aramıyorsun!

Sağlına bir an önce kavuşmak veya varsa sorunun onu tespit etmeye çalışıyorsun, çalışmıyorsun!

Her ne yaşıyorsan doktora gidiyorsun!

6 yıl insanların sağlıklarıyla ilgili sorunlarını çözebilmek için eğitim gören üniversitelilere.

Daha sonra insanlara daha fazla yararlı olabilmek için uzmanlık, doçentlik ve profesörlük yapanlara gidiyorsun.

'Benim bir şeyim var, hayatımı kaybeder miyim, kaybetmesem de iyileşir miyim?' diye sormaya.

Hayatta kalabilmek için, en azından eskisine yakın yaşayabilmek için gidiyorsun, doktora saldırıyorsun!

Deva aradığın doktoru senden daha kötü bir hale sokup, senin gibi deva aramasına neden oluyorsun.

Anlık psikolojik tepkileri bir yere kadar anlarız!

Sonra bu tepkilerle yaşadıklarını marifetmiş gibi anlatmanı da anlarız!

Asıl merak ettiğim, günün birinde 'Doktorun birini dövdüm veya doktora saldırdım' diye nasıl bir hikayenin içinde oluyorsun onu anlayamıyorum.

'Doktor dövdüm' dediğinizde etrafınızda insanlar size ne kadar iyi gözle bakıyorlardır sizce?

Aklınızdan geçen 'Okumuş ama insan olamamış' söyleminizi duyar gibiyim.

Okumamış olarak sizin insanlığınızın derecesi nerelerde acaba?

Hadi insanlık boyutunuzu da geçelim, kimin insan, kimin insan olmadığını artık hayvanlar bile karıştırıyorken, 'Doktoru döve döve kendimi iyileştirdim' deyimini nerenizden uydurup, inanıyorsunuz?

Ama yok öyle bir şey!

'Hasta olanın ayağına doktor gelir' var.

Dayak yemediyse, yaralanmadıysa, mesleğini yaptığı için kendisini şansız hissetmediyse, mesleğini yapmaktan korkar olmadıysa.

Vesselam!