İnsanlığın siren çaldığı zorlu çağda kör yumak.

Kendi benliğine karşı diri, başkalarına uyumak.

Büyük acı, düşüş bütün güzel ortak düşlerden.

Asık, nemli kireç yüz, mahrum öz gülüşlerden.

Çıksa canı sıska bedeninden asla haberi olmaz.

Hakikati gözüne soksan, iğne başı yer dolmaz.

Leylek ömrü boş lakırdı, ben ben diye tutturur.

Gönlü karakış yaşar, kütük, bahar der yutturur.

Renkli kağıtlar biriktirir bolca, selüloz hurdacısı.

Dost sesi hiç ırgalamaz, düşük endeks en acısı.

Metalden vicdan, kara kömür olmuş tüm ahlak.

Bir tek kendisi akıllı cihanda, cümle alem salak.

Deri timsah, aybı derya olsa yüzü hiç kızarmaz.

Bataklıkta nefeslenir, öz çağırsa yanına varmaz.

Büyük yıkım, çürümüş erdem, kibir en tavanda.

Yapayalnız bir ömür, suç onu kalabalık sayanda.

Gri planlar kurar, dupduru güzel güneş altında.

Çukurda koşturur, yeri yok, güzellikler katında.

Birkaç söz devşirmiş eskilerden, yüklü merkep.

Kartal taklidi yapar, gevşek sümüklü mürekkep.

Katran gibi, nasihatı kaynatsan ruhu buz kesilir.

Tam kitabın ortasını açsan, kimse bilmez o bilir.

Bilgelere özenir, bilinci çürük, aklı kıt hokkabaz.

Atlas olup sarsan tüm dünyayı, inanmaz yobaz.

Ego'nomik alçalma modern çağın yıkıcı vebası.

Yükseklerde olgunlaşır, olgun ruhların en hası.