Hiç beklemediğin insanlardan mı aldın en büyük darbeyi?

Ya da hiç ummadığın, aklının ucuna getirmediğin yakınlarından mı yedin en hakikatli kazığı?

Eğer cevabın evet ise geçmişler olsun!

Hemen hemen hepimizin birilerine iyilikleri, desteği ve sırf o kişi iyi olsun diye sarf ettiği çabası olmuştur. Bir, iki, iç, dört, vs. sayısız kez üstelik...

Peki ya sonra?

Düşünsene, bir iyilik yapıyorsun yaptığın iyilik senin başını ağrıtıyor.

Bir insanlık ediyorsun ve seni insan olmaktan utandırıyorlar.

Yolun yarısına gelmiş biri adına yazacak olursam eğer, iyi olmak maalesef tek başına yetmiyor. Sadece senin iyiliğinle iyilik yaşamıyor. Çünkü karşı tarafın niyeti iyilikten yana değil.

 Yolu yokuş, niyeti bozuk, kalbi nasırlı, duyguları küf kokulu, düşünceleri kirli, sevgisi yosunlu... Böyle birine ya da böylelerine iyiliği yaşatamazsın, iyiliğin var olduğunu anlatamazsın. Kendi merhametin ve vicdanınla iki ara bir derede debelleşip durursun. Ve zamanla sen de anlarsın ki, iyilik başa bela!

Şimdi yazımı okurken şöyle bir düşünce gelebilir aklınıza : İyilik yapmak, iyi olmak kötü mü yani?

Tabii ki hayır! Elbette iyilik yapmak, iyi olmak, iyiliği yaşatmak çok güzel. Sadece iyiliği iyi olana, anlayana yapmak güzel. Ben ömrü hayatımda bunu anladım.

Emeklerimizin boşa çıkmasını istemiyorsanız, yaptıklarınızın değeri bilinsin istiyorsanız belki de en kıymetli iyiliği bundan sonra alacağınız kararla kendinize yapmış olacaksınız.

Unutma, hiç kimse senden daha kıymetli ve değerli değil. Maalesef bazı insanlar öyle oluyor ki bazen yapılan tüm iyiliklerin havasını alıp eline veriyorlar. İşte o vakit sen ana avrat küfrediyorsun iyiliğe, seni iyi olmaya davet eden tüm duygulara...

Öyleyse kendin için bir iyilik yap ; biraz mesafe ve geri vites yap. Al sana iyilik!