Evim sandığım gözlerinde az önce öldüm...

Bugün yine duvarlarımı yıktın, tavanı başımdan aşağıya göçürdün, pencerelerimi kırıp döktün. Evim sandığım gözlerinin gülümsemesinde bugün yine beni yaktın viran eyledin.

Usta bir yalancısın sen! Sevdiğine yalan söylerken utanmayan, yalanları söylerken inci tanesi misali tane tane dilinden döken bir yalancı. Söylediğin her yalana kanarken, gördüğüm gerçekle derinlerde bir yerlerde inandıklarıma ezildim , hem de bir kaç saniyede...

Oysa ben sanırdım ki gözlerinin içi bir tek bana gülümser, benimleyken gözlerinin içi parlar. Ait olduğum tek yer o gülen gözlerinin içiydi oysa... Evim deyip sığındığım o gözlerinin içinde bugün cesedim yığıldı.

Sahi kendi ellerinle kaç mezar daha açacaksın bana merak ediyorum? Kaç kez daha beni diri diri mezara koyup üzerime toprak atar gibi yalanlarınla üstümü örtecek?

Jilet kesiği nasıl bir acıdır bilmem ama bugün kalbime resmen bir jilet atıldı. Kalbimin tam ortasında derin bir yaranın iyileşmeyecek olan yarasın sen artık.

Kesik kesik acıyla nefes alıyorum. Dilsiz, kemiksiz, sessiz düğümsün işte. Bir delinin zihnine mıh gibi saplanan ağrılı bir sorusun. Cevapları sen de gizli. Günahların hepsi senin boynuna. Güneşi öldüren azılı bir katil, doğruları söyleyemeyen bir korkak, yalanların gölgesinde yaşayan bir isimsin.

Evim dediğim yerde, o en son gördüğüm gülen gözlerinde benim cesedim var. Selası okunmayan bir sevdanın defnini ömür boyu aşık olduğum gözlerinde taşı. Ne vakit yağmur yağsa, ne zaman kulağında sesim çınlasa, ne vakit içtiğin acı kahvenin telvesi tadını kaçırsa, ne vakit dalında kurumuş, kokusunu yitirmiş bir çiçeği görsen yüreğinde alev alev ateşler yansın. Yüreğinde yanan ateşi söndürmek için ise aynanın karşısına geç ve gözlerine bak. Gözlerinin içinde yatan cesedi yüreğinde yanan ateş ile sula.

Su ve ateş...

Yalanlar ve gerçekler...

Dilinin sakladığını gözlerin ele verdi, yalanların açığa çıkmayacak mı sandın?