Toplam alınan nefeslerin dörtyüzbirmilyon defasında.

Yaşamla kurulan hoş güzel anların çiçekli terasında.

Uyuz, kaşınan üstü açık bilinçler gölgesinde gençlik.

Soytarılar diyarında heba olmuş koca, kutsal benlik.

Nereye varacak bilen bilir mi yuvarlak kürenin sonu.

Dokuz açmazlı köyde atılan naranın biri bulur onu.

Sakınan göze mertek girmiş, dil lal, burun kahverengi.

Kibir, yetmiş okkalık beden evrende yokmuş dengi.

İnsansın, yavaş ol, ayak üstünde yürüyen canlı soyu.

Evren sonsuzluk manzumesi, sendeki bir tabut boyu.

Bütün kağıtlar bir araya gelse eder mi bir nefes sevgi.

Kimse tutamaz yaprağı, karar vermişse kadim bilgi.

Yüksekte uçar kartal, bilir denizdeki dalgayı duracak.

Kartal bu, elbet otağını yüksek sarp kayalara kuracak.

Bataklıkta gül koklanmaz, varoluşta bülbül bu, sezer.

Ayağına katran bulaşmış karga tüm çöplükleri gezer.

Kimse mahkum değil, nutfeden ibaret olanın sözüne.

İnsan kırk hakikatten ders çıkarmaz, soksan gözüne.

Tüm insanlık taş devrinden beri hak hak diye bağırır.

Ortaya bir hak düşse, üleşmeye ilk ortaklarını çağırır.

Üleşir akbabalar göz nuru, el emeği bir çuval hakkı.

Baykuşlar görür, kim kimin emeğinde, budur farkı.

Sallanır durur gözü bağlı tanrıçanın kılıcı, ucu paslı.

Hep mi suret olur insan, hep mi plastik, nerede aslı.

Bilgeler bilir, dikkatli, her kötülüğe ihtirazi kayıt koyar.

Bilge çeker kara bulutları, gökyüzünü maviye boyar.