Canevimde yangınlar var, ruhum boz bulanık. Dumanı boğuyor, koru yakıyor hayatımı. 

Kalbimin rengi kayboldu. Yüreğimi gözyaşları boğuyor. Azalıyor Dünya ile bağım, her kelime anlamını yitiriyor. 

Bir şelaleden akar gibi boşluğa dökülüp, vardığım yerde hayallerimi hep paramparça buluyorum. 

Akan bir nehirde ters kulaç atıp, hep geriye giden hayatım çalılara takılıp kanatıyorlar ömrümü. 

Çiçeklerim şahittir. Benim, hep geniş balkonu vardı ama kahkaha sesleri hiç duyulmazdı.

Aklımın ve kalbimin birbirinden çok farklı hesapları var. Biri unutsa yapılanları, öteki hemen çarpıyor yüzüme gerçekleri. 

Hatırladıkça kayboluyor sevgiler içimde ve ben dipsiz bir kuyudan çıkmak için tek başıma debeleniyorum. 

Yalnızlığımın duvarını ören sevdiklerim, her seferinde harcını bana yaptırdılar. Hem diri diri gömüp, hem ağladılar. 

Şimdi ben ne yaparsam yapayım;

Cürmüm bile yer yakamayacak olduğu yerde

Hiçbir yerde ısınamayacak yüreğim

Güneşin bile gücü yetemeyecek, içimdeki yangınları bastırmaya 

Yabancılaştığım gökyüzü bir daha asla kabul etmeyecek beni 

Sanki bir güne sığan bütün hikayemin gecesi hiç varamayacak sabaha

Canevimde yangınlar var, 

Ruhum boz bulanık. 

Dumanı boğuyor, 

koru yakıyor hayatımı. 

ahker!