İnsan bazen kendi kendini sorguya çekebilmeli.

Çıkarak bir tepenin üzerine…

Yukarıdan aşağıdaki kendine bakıyormuş gibi.

Geçip gidiyorken hayat sahnesinden bir durup bakabilmeli.

Kendi oyuncu rolünü bir yönetmen gibi gözlemlemeli.

“Yaşamak” denilen oyunun hakkını verebiliyor muyum?

Sahi… “Yaşamak” dediğin ne ola ki, sadece hissettiğin duygular mı?

Yaşamın içinde gülerken, ağlarken, severken ve acı çekerken hissettiğin duygular.

Eğer öyleyse bazı duygular ne yaşanırken ne de sonradan tarife gelmiyor.

Sevinç gibi, acı gibi, ya da mutluluk ve keder gibi.

Bu duyguları yaşaman için aracıdır dışarıdaki herkes ve her şey.

Kimi zaman mutlu olacaksın. Öyle ki mutluluğu anlatmak için hiçbir kelime yetmeyecek.

Kimi zamanda acı çekeceksin dibine kadar. Hiçbir şeyin seni teselli etmeye gücü kalmayacak.

Öyle bir noktaya geleceksin ki,

Tüm sivriliklerini törpülemen, az kalan yerlerini çoğaltman, 

Eksikliklerini, fazlalıklarını bir heykeltıraş edasıyla yontman gerekecek.

Koyacaksın kendini bir teraziye ayarda mıyım diye.

İyi de kendini ayarlamak için karşı taraftaki ölçütün ne olacak.

Neyle ölçeceksin kendini şimdi?

Elalem ordusunun hazırladığı ağırlık ölçüsüyle mi?

Yoksa Allahın öğretilerine göre olan ölçüyle mi?

İnsan bazen kahvesini tek başına içerken geçip giden hayatını gözden geçirebilmeli.