“İnsanları tanıdıkça , Yalnızlık güzelleşiyor...”
Ne güzel ve anlamlı bir söz değil mi?
Sahte, yalan, yavan ortamların insanı olmaktansa,
Seçilmiş yalnızlık her zaman benim için servettir...
Biz büyürken önce insan onuru için yaşamalıyı öğrettiler...
Çocukça triplerimizin bile bir duruşu vardı.
Sanki şimdi her şey yap-boz gibi...
Önce emek veriliyor onca fedakarlıkta bulunuyor,
O da sadece ego için yapılan mücadelelermiş, tanıdıkça, büyüdükçe bunuda öğrendik...
Sonrasında alt yapısı olmayan bina gibi alt yapısı olmayan insanların çöküşünü gördük...
Aynı yüzlerin, aynı klişe sözlerin insanı olmaktansa...
Yüzümdeki kırışıklarımla, değişmeyen kişiliğimle, yanlışlarımla, doğrularımla ben olmayı seviyorum...
İşte bu yüzden;
“İnsanları tanıdıkça , yalnızlık güzelleşiyor...”