Dünya kadınlar gününü aslında kutlamak gibi niyetim hiç olmadı, olmaz da.

Bana göre sadece bir gün içinde değil her daim kadının kıymetini, değerini ve sevgisini hissetmek, onu korumak ve kollamamız gerekiyor.

Onu korumak ve kollama derken de kimse kadının bu konuda aciz olduğunu, korunmaya ve kollanmaya ihtiyacı olduğunu düşünmesin.

Kadın zekasının üstünde bir zeka olmadığını her daim kabul etmişimdir.

Aynı anda hem ev işlerini, hem iş işlerini, hem eşlerini, hem çocuklarını, hem evlerini, hem komşularını, hem can dostlarını, hem doğayı, hem sevgiyi, hem korumaya, hem barınmayı, hem de ihtiyacı olan insanların maddi veya manevi ihtiyaçlarını düşünebilendir kadın.

Biz erkekleri her zaman otomatik vites araba gibi düşünmüşümdür. Takarsın ileriye vitesi, araba yoluna gider.

Kadınlar öyle midir?

Kadınlar manuel araba gibidir, kokuşta ayrı vites, düz yolla ayrı vites, hızlanınca ayrı vites, yavaşlayınca ayrı vites ve hatta geri geri gelirken bile ayrı bir dikkat ve özen gösterirler.

Kadınların varlığını anlamak, tıpkı her tarafı beyaz olan bahçenizde gülün olmaması gibidir.

Kadınların varlığını anlamak, tıpkı son model arabanızın iki tekerinin çalınmış olması gibidir.

Kadınların varlığını anlamak, tıpkı ağrıyan dişinizin bütün keyfinizin içine etmesi gibidir.

Kadınların varlığını anlamak, kediyi, kuşu severken onların da sevgisini konuşamasalar da hissetmek gibidir.

Karnındayken ilk tanıştığımız kadın, kucağındayken ilk bakıştığımız kadın, ah dediğimizde ilk ağladığımız kadın, neşelendiğimizde gözlerimizi aradığı kadın, başımızın tacı falan değil.

Can yoldaşımız!

Hayat arkadaşımız!

Yaşam kaynağımız!

Annemiz!

Kardeşimiz!

Sevgilimiz!

Eşimiz!

Kızımız!

İyi Ki Varsınız!