Kimse bilemezdi o an canımın nasıl yandığını. Tek ben biliyordum . Acımasızca nasılda kesmişlerdi kolumu . Enfeksiyonum giderek artıyordu . Ayagım diğer ayağımın üç katı şişliğe ulaşmış , acılar içinde kıvranıyordum .

Ne yapacağım bunca acıyla derken sokaklarda belediye ekipleri geldi aldı. Barınak denen son durağa götürdüler . En azından artık kapalı bir ortamdaydım ama beton çok soğuktu . Canımın acısı ile öylece kurtarılmayı bekliyordum ki barınak gönüllüsü geldi . Beni o halde görünce hemen barınaktan çıkararak kliniğe aldırdı . Bir ay boyunca klinikte tedavi gördüm. Kansızlık , enfeksiyon gibi hastalıklarım düzelince ortadan kesilmiş olan ayağım ampute edildi. En azından hayattaydım hala. Artık 3 ayaklıydım insan denen Canlılara sebep . Ne acılar çekmiştim ama hayatımı kurtaranlarda insandı . Ne garip bir çelişki . Hala insanlardan çok korkuyorum . Hep korkak gözlerle bakıyorum . Bunca çektiğim acıları bana unutturacak bir insan , bir melek bekliyorum .