“Kıymet bilmek; kaybedince arkasından ağlamak değil, yanındayken sımsıkı sarılmaktır.” 

Mevlânâ Celâleddîn-i Rûmî

Değerli olmak mı? Yoksa önemli olmak mı?

İnsan en çok sevdiği kişilerin canını acıtırmış. Hep var olanıdır diye gördüğünü, asla terketmez dediği kişileri üzermiş. Kumar masasına döndürdüğü kalplere resti çekip, en büyük blöflerle ne olursa olsun kaybetmeyeceğine inanırmış.

Mutluluğun rakamlarla ölçülmeye başlandığı bu çağda çıkar arttıkça, önem de arttı ama gerçek değer azaldı. 

Kimler için kıymetliyiz? 

Kimler için önemliyiz?

Bu iki ayrımı yapamayacak kadar körleşti gönüller. 

Dümdüz yaşamak varken; dünyanın yörüngesini kendisinin olduğunu sanan insanlarların, sevgi denen mukaddes duygunun arkasına saklanıp, hoyratça savurduğu kalplerin çöplüğüne döndü yeryüzü.

Kırdığı gönüllere muhtaçtır oysa insanoğlu!
 
Çünkü; sadece gerçek sevenlerinin kalbini kırabilir, sevildiğine emin olduğu içindir bu yıpratış. Malesef sadece önemli olduğunu hissetmek, kıymetli olduğunu hissetmekten daha çok mühim artık ve bu yüzden de gerçek sevenlerini görmez. 

"Her suçlu, suç mahaline elbet bir gün geri döner" sözü de tam da burada devreye girer. Ne zaman yanıldığını anlar insanoğlu işte o zaman gerçek hayatla çarpışıp, önem verdiklerinin hepsinin bir rüya olduğunu görüp, önem veren kişilerin ise yalan olduğunu farkeder. 

O an kendi gerçeğiyle yapayalnız kalır. Uzun bir süre kabullenmek istemez bu durumu. Sadece etrafındakileri suçlar ama bu kabullenmeyiş bittiğinde ise kırdığı gönüllerin aslında onu gerçek sevenler olduğunu anlar ama iş işten çoktan geçmiştir. 

Nümerik hesaplar yerine kalpten kalbe uzayan yollarda yürümeli insan.

Zor olan hayat değil, asıl hayatı zorlaştıran insanlardır. 

Bırakın verilen önemi, hesaplar bitince hiçbir değeri kalmıyor. Sizlere gerçekten kıymet verip, sizin için üzülen, sizin için sevinen insanlara sarılın. Kırık kalbi tamir etmek kadar zor olan bir şey yoktur bu hayatta. 

Sevdiklerine geç kalmayanlanlara bin selam ola.