Kalmadı adım atacak bir hal bu canda
Hayat bana  hep " belki yarın " diyor 
Benim aklıma bir tek toprak kokusu geliyor 
Hiç olmayan  bir huzurla 

Boş vermişliğe alışmaya çalışırken
Defalarca  ölüyorum kendi içimde  
Tüm pencereleri örtüyorum
İçimde kalanlarla başbaşayım odamda 
Milyonlarca yıl yaşasam bu kadar yalnızlık biriktiremezdim

Artık kızmıyorum da
Azad ediyorum, yüreğimi hırpalayan herkesi
Onlar soyunurken içimde
Yokluklarını giyiniyorum teker teker her birinin
Yüreğime girdikleri ilk gün ki gibi 
Yolcu ediyorum hepsini
Çirkinliklerini güzelleştirirken, hiç konuşmuyorum
Acıyla karışık bir tebessümle bir onlara, 
Bir de gökyüzüne bakıyorum
Gitgide küçülüyor göz bebeklerim
Çıkıp  gitmek istiyorlar bedenimden

Asırlardır!
Evet, 
Evet, ben asırlardır yaşıyorum
İçimdeki bunca yorgunluğun yok başka izahı
Oysa ben sadece insandım
İnsan! 
Kendini ayrıştıramayan, kendini koruyamayan
Gıcırdıyan merdivenlere alışamayan...
İçinde küf tutan yerlere aldırmadan
Yalnız/ca yaşamaya çalışan 

Gücenmişiyim hayatın 
Denizlerin dalgası,
Bir çölün kum fırtınasıyım
Ben esen her rüzgarda, kaybettiğim parçalarımın,
Eksik yanlarımın, 
Can çekiştirdiği koca bir acıyım.