İçimi dökmüşler buralara, toplayamıyorum. Hayat, bir urgan gibi dolanmış boynuma, kurtulamıyorum. Açlıktan zor nefes alan, zayıf bir umut can çekişirken ruhumda durup düşünüyorum kaç türlü ölebilirim bu hayatta. 

Daha kaç türlü öleceğim?

Cenazelerim geçerken gözlerimin önünden bir bir, durup yine düşünüyorum ' acaba nasıl bilirlerdi? ' diye. 

'Nasıl bilirdiniz beni ey cemati müslim ? ' diye sormak istiyorum onlara. Hem öldürüp, hem cenazeme katılmak nasıldı? 

Bilmek istiyorum! 

Yıllar var ki; çalmasınlar diye saklamışım sevinçlerimi bir sandıkta. Şimdi naftalin kokan nefesim, hayatın urganına takılıp kalıyor boğazımda. 

Ben mutluluğa hasretim, mutluluk uzakta, kapatmış gözlerini bana. 

Neredesin ey nefret?

Beni de alsana koynuna.

Sizleri sevdikçe ben, daha çok kıydınız canıma. İçimde ki kentleri yıktıkça siz, yenilerini inşa etmekte, artık çok zorlanıyorum. 

Bırakın beni, tutmayın ellerimden, zühul edip her seferinde inanıyorum.