Nasıl bir günler yaşıyoruz arkadaş, bir tarafta salgından ölenler, bir tarafta dolardan, eurodan gülenler.

Gerçekten ilginç bir ülkeyiz.

‘Komşusu aç iken tok yatan bizden değildir’ diye düşünen bir nesil, kapitalist sistemin içinde yok oldu gitti.

Yarımız ağlarken, diğer yarımız onların ağlayan hallerine güler vaziyette.

Arabam kaç para oldu, evim kaç para oldu, param kaç para oldu diye sevinenlerin karşısında, araba alamam, ev alamam, para bulamam diyenlerin feryatlarını duymamak için sağır olmak gerekiyor.

Çok egoist, çok narsist insanlar olduk, bu kapitalist sistem ve uşağı para yüzünden.

Sosyal medyada gezinirken iki farklı olay denk geldi. Bir paylaşım üste, diğeri altında.

Üstteki paylaşımı okuyorum son günlerde artan fiyatların küçük bir sıralamasını yapıp, ‘Ne olacak halimiz’ diyen, önünü görmek için fikir arayışında olan bir gencin paylaşımı.

Alttaki paylaşımı okuyorum, meşhur Nusrette, meşhur Nusrete eti kestirip, yarım koldan aşağı tuzu döktürüp, masaya bir tomar para bırakan genç.

İkisi de genç, ikisi de Türkiye’nin geleceği.

İkisi de kapitalist sistemin gerçeği.

Bu gördüklerimi, okuduklarımı düşünerek yazımı yazmaya başladığımda uzun süredir sesli veya görüntülü görüşmediği bir arkadaşım telefondan beni aradı.

Uzun süre dediğim, yaklaşık 24 saat.

Sitem dolu bir sözle başladı konuşmasına, ‘Sana günaydın bile yok’

Bu söz üzerine yaklaşık 1 dakika sustum, arkasına ne söyleyeceğini değil, neden söylediğini, ne söylemem gerektiğini düşünerek.

Normalde insanın kızması gereken ‘Sana günaydın bile yok’ cümlesi o kadar hoşuma gitti ki anlatamam.

24 saat beni görmeyen, benim sesimi duymayan insanın, ‘Sana günaydın bile yok’ cümlesi, insanlığın daha ölmediğini, sevginin hala yaşadığını, dostluğun, arkadaşlığın, kardeşliğin devam ettiğini gösterdi.

Kapitalist sistemin aramıza koyduğu para oyuncağına rağmen, asıl olanın insanın varlığını koruduğunu gösterdi.

Mutlu oldum.

Mutlu olun.

Beşiktaş sahilinden, ‘Sana da günaydın yok’