Bu rakamın hesaplanması zordu, çünkü Satürn’ü kaplayan gaz, yarı katı bir yüzeye sahip değildi. Bu yüzden gezegen dönerken izlenebilecek hiçbir şey yoktu. Ek olarak, gezegenin üstünde olan manyetik alan dönme hızını görmeyi zorlaştırıyordu.

Fakat NASA bilim insanları cevabı bulmak için Cassini isimli uzay aracındaki verileri kullandılar. Bu verilere göre Satürn’deki bir gün 10 saat, 33 dakika ve 38 saniye uzunluğunda. Voyager’ın manyetik alan verilerine dayanarak 1981’deki 10:39:22 tahmini gibi önceki tahminlerden biraz daha kısa.

Yeni rakam, Cassini’nin gezegenin atmosferindeki nihai yıkımına kadar birçok ayrıntılı veri sakladığı Satürn halkalarına bakarak hesaplandı. Bu veriler daha sonra yüksek lisans öğrencisi Christopher Mankovich tarafından halkalardaki dalga kalıplarını incelemek için kullanıldı.

Mankovich, halkaların gezegenin içinde meydana gelen titreşimlere tepki vererek bir tür sismometre olarak hareket ettiğini buldu. Gezegenin içi titreştiğinde ve depremler meydana geldiğinde, titreşim frekansları gezegenin yerçekimi alanındaki değişimlere neden oluyor ve bu değişimleri halkalara iletiyordu.

Mankovich, “Halkalardaki belirli yerlerde bu salınımlar, kademeli olarak enerji oluşturmak için yörüngelerinde halka parçacıklarını tam zamanında yakalar ve bu enerji gözlemlenebilir bir dalga olarak taşınır.” dedi.

Bu, bilim insanlarının artık gezegenin iç hareketlerini takip edebildiği ve bu izlemeden gezegenin dönüşünü görebilecekleri anlamına geldiğini gösteren en önemli cümleydi. Bu, gezegendeki bir günün tam uzunluğunu hesaplanmasını sağlayan veriydi.

Bu verilerle yapılan analiz sonucunda bir günün 10 saat, 33 dakika ve 38 saniye uzunluğunda olduğu ispatlandı. Farklı bir veri ile farklı bir sonuç ispatlanana kadar, bu bilginin kesin olarak kabul edilmesi bekleniyor.