AŞK’A UYANALIM!

Bir yol var…
Hayata anlam katmanın,
Onu kendimiz ve başkaları için yaşanılır kılmanın bir yolu var.
Ve bunu yapmanın hepimizin elinde olduğu,
İyi bir hayatı inşa edebileceğimiz bir Aşk yolculuğu var.
Hatırlayalım…
Önce geldiğimiz kaynağın aşk olduğunu,
O’nun nefesiyle aşkla var olduğumuzu,
Hepimizin bu aşkın parçası olduğumuzu,
Bir ve bütün olma halinin zaten aşkın kendisi olduğuna uyanalım mı aşkla?
Her sabahın sökmesi,
Ger gecenin gündüze kavuşması,
Her gün bıkmadan yeniden doğan güneşin,
Aynı coşkuyla ışığını yansıtması,
Her mevsim döngüsünün sırasını hiç karıştırmadan gelmesi,
Her bulutun illaki susamış toprağa ulaşması,
Her tohumun eninde sonunda meyveye dönüşmesi,
Aşk değil midir?
Varlığımızın özünden akan yaşam aşkı değil midir?
O aşk ki…yaşadığımız onca acıyı onaran.
Her düşüşte yeniden yeniden tutunabilme gücünü veren.
Tekrar aşkla yola devam azmini veren.
Birbirimizi sevmeyi, paylaşmayı, huzuru, uyumu da getiren o değil mi?
Düşünün… Elele tutuşmak, anlamak, anlaşılmak aşk olmasa olur mu?
Aşksız yaşam olur mu hiç?
Bu kâinatın aşk ile ayakta durduğunu bile bile üstelik.
Şimdi aşkın kaynağından gelen söz der ki…
“Ey fani bülbüller! Baki gülzarda bir gül açtı. Onun yanında, bütün güller diken ve bütün güzellikler önemsiz. İmdi candan coşunuz, içten taşınız ve tezden çalışınız ki; vuslat bahçesine girebilesiniz, bu eşsiz Gül’ü koklayasınız, sonu gelmez kavuşmadan pay alabilesiniz, bu manevi hoş seba yelinden gafil kalmayasınız.”