Bir şair bir dizeye ay, bir mısraya koca yıl verir.
Avam şiiri kir pas tutmuş tırnaklarıyla kemirir.
Bilge hakikati kilim dokur, serer avam yoluna.
Avam, yürümeyi bilmez, roleks takar koluna.
Hiç akıllanmaz puşt, alsan da aklını her vakit.
Tek derdi var avamın, biraz altın, biraz nakit.
Soksan gözüne hakikati, biraz gıdıklanır durur.
Arkanı dönmeye dur avama, ensenden vurur.
Her devrin itidir, biraz kemik atılmaya görsün.
Kendi semizlenip yaşasa yeter, tüm doğa ölsün.
Lacililerin kuyruğunda gezer, beslenir yavşak.
Herkes dayısıdır asalağın, geçilirken kavşak.
Sürü sürü kuyruklarda harcar güzelim zamanı.
Gadardır hakikate, bilgiye, yoktur bilene amanı.
Sabah akşam atalarının masallarıyla övünür.
Sahte gözyaşlarıyla haybeden her gün dövünür.
Yalancıya göz verir, martavalın kadim sevdalısı.
Gerçeğe karşı kör ve lal, boş hayaller meraklısı.
Bilimi bakla yapıp ağzına soksan ıslanmaz.
Kırk kere mağdur olsa yalancıdan uslanmaz.
Avam yurdu ekvator civarı, çoğu burada kümeli.
Avamla iş tutanlar bilirler, bir kaşık bal sürmeli.
Avama karşı itidali bırakıp, haykırsan gerçeği.
On yıl geçse de filizlenmez, o bir kaktüs çiçeği.
Avam avamla kalsın, bilgeler kendi kendine.
Sen yansan da, o merhem olmaz senin derdine.