Aşkın verdiği kötülük say say bitmez ama verdiği güzellikleri de sayarak bitiremeyiz. Ne büyük ikilemdir bu böyle hem ölümle yaşam kadar keskin hatlarla ayrılmış hem gözle göz pınarı kadar yakın birbirine...
Birini sevince tek bir günü bile gün içerisinde defalarca kez aklından geçiriyor insan. Basit bir olayı büyüterek anlatıyor kendi kendine konuşarak, hatta duvarlarla bile. Duvarlar o zaman dile geliyor biliyor musunuz? Çok iyi dinleyici şu duvarlar senin ağlaman konuşman bitene kadar sessiz sessiz dinliyorlar seni senin zırlaman bitince başlıyorlar senle beraber susmaya...
Kısa süreli yaşantıma bir çocuk sığdırdım o kadar hareketli ki bu çocuk yerinde duramıyor bu cüsseli oğlanın içindeki sıska küçük kumral oğlan benim içimdeki çipil gözlü küçük kızımla nasıl anlaştı bir bilseniz. Beraber oynadılar, gülüştüler, ordan oraya koşturdular. Oğlan o kadar hızlıydı ki küçük kız yetişemedi. Bazen ona düştü ağladı ama oğlan her defasında geri döndü, yarayı hızlı hızlı defalarca kez üfledi ‘üff üff’ diye geçti kızımın yarası ya da geçtiğini zannetti, zannetmeleri mahvetti kızımı...
Uzun lafın kısası bu oğlan sıkıldı başka bir oyun arkadaşı bulmak istedi kendisine. Açtı avucunu dedi ‘Benimle oyun oynamak isteyen elime mum diksin!! Oğlan o kadar güzeldi ki hiç kimse onu reddemezdi. Gözleri bal rengi yanakları al al... Herkes hemen ona talip oldu ‘ben isterim ben isterim!! Benim masum çipilim napsın çekildi köşeye izlemeye başladı. Balla oyun oynayanları olsun balı dışarıdan izlemekte güzeldi...
Çocuk oyunu gibi anlattım değil mi? İşin garip yanı bu gerçek belki benim gerçeğim, belki senin, belki de onların... Bu aşk dedikleri şey gruplaşarak oynanan oyunlar gibi. Herkesin içinde bir heyecan ya oyun eşimi bulamazsam, ya kimse benimle eş olmak istemezse diye arar durur yıllarca oyun arkadaşını.
Korkmayın etraf oyun oynamak isteyen yaramaz çocuklarla dolu, er ya da geç oyun arkadaşınızı bulucaksınız ama dikkat akşam ezanı okunmadan mutlaka evde olun :)
Çokca sevgi!