Karşıyaka'da şehitler için yapılmış anıtlar var.
Bir sabah kalktım, elime evdeki keseri, nacağı, baltayı aldım.
Bir yerleri yıkmam gerektiğini düşündüm. İçimden öyle bir his geldi. Şehirde yıkılacak o kadar yer vardı ki, hangisinden başlasam diye balkonda uzun uzun şehire baktım.
Alçakta kaldığım için için uzun uzun karşımda duran gökdelenleri mi yıksam, dağların üzerine yapılmış binlerce kaçak yapıları mı yıksam, yoksa denizden giden vapurları seyrederken içimdeki kıskançlıktan dolayı iskeleleri mi yıksam bir türlü karar veremedim.
Sahile doğru yürüdüm ve yıkacağım yeri buldum.
Birileri taşları taşların üzerine koymuş, anıt gibi bir şeyler yapmış.
Ne anıtı olduğunu anlamak için kaşif olmaya gerek yoktu. Bir yerlerinde yazıyordu, şehitler anıtı diye.
Canım yıkmak istiyordu ya bir yerleri, önce keserle vurdum olmadı. Sonra nacakla vurdum baktım yine olmadı, en son çare baltayla vurmaya başladım.
O şehitlerin taşlarını kırma güdüsünün gücüyle. Vuracağım kadar vurdum, kıracağım kadar kırdım. İçimdeki kırma ve dökme hissi bittiğinde aynı sahil yolunda rahatlamış olarak geri eve döndüm.
Yuh bana böyle bir şeyleri yazabildiğim için.
Ama asıl yuh böyle düşünerek o şehitler anıtını gerçek anlamda yıklamayı kafasını koyan düşünce fakiri insana.
Şehitlerin anıtını yıkmaya, kırmıya, bozmaya çalışan o zihniyetten bu ülkenin kayıtlarına, olsa olsa vatan haini girer.
Bir yuh da, o vatan haini orayı o hale getirmeyi becerdi de, o anıtı eski haline getirmek, sen burayı bin kere yıksan da, biz binbir kere daha aynı haline getiririz diyemeyen zihniyete.
Nelere para vermiyoruz ki, nelere değer vermiyoruz ki de, bu değerli şeye o değeri paraya kıyarak bir onarım yapamıyoruz.
Şehitleri anmak sadece manevi hislerle olmuyor. Onu anmak için ortaya koyduğumuz maddi şeylere de sahip çıkmak gerekiyor. Çıkamayana dur demek gerekiyor. Durduramadığımıza inat yeniden inşaa etmek gerekiyor.
Türkiye Cumhuriyeti'nin kurucusu Mustafa Kemal Atatürk'ü saygı ve özlemle andığımız bu günde, onun şehit askerlerine yapılan bu saygısızlığa umarım birileri el atar, o dökülen şehitler anıtını daha da büyük, daha da görkemli, daha da güçlü şekilde yeniden yapar.
Şehitler anıldığında sevindiğinden daha çok unutulduğunda üzülür.