Merhabalar sevgili Medya Ege okurları. Bugün sizlerle geçtiğimiz hafta yaptığımız motivasyon sohbetlerinden birini yapıyor olmayı dilerdim. Ama ne yazık ki gündemimiz havadan sudan konuşamayacak kadar üzücü. Daha bir kaç gün önce evladı vahşice katledilen bir annenin feryadını izledik. İzledik derken iki türlü de izliyoruz. Hem videosunu izliyoruz hem de öylece insanların öldürülmesine seyirci kalıyoruz.
Ses çıkarmıyor muyuz? Biz kadınlar, her birimiz, avaz avaz çığlıklar atıyoruz. “Ölmek istemiyoruz” diye bağırıyoruz her yerde. En doğal hakkımızı. İnsanlık hakkımızı istiyoruz. Yaşamak istiyoruz. Peki ne oluyor?
16 yaşındaki Beyza katledildi.
26 yaşındaki Selim Tekin denen yaratık onu hayatının daha baharına bile gelemeden öldürdü.
Beyza’nın ölümü kader değildi. Onun alın yazısı 13 Yaşında başlayan tacizlere maruz kalmak olmamalıydı. Bu çocuk 3 yılda 5 kez kaçırıldı. Düşünebiliyor musunuz? O yaşta çocukların yanında konuştuklarımıza bile dikkat etmemiz gerekiyor. Etkilenmesinler diye okudukları kitaplara, izledikleri filmlere yaş sınırı koyuyoruz. Ama bu çocuk korku filminin içimde 3 yıl geçiriyor. Ailesi korku içinde. Evlatlarını korumak için yapacakları en doğal şekilde devlete, adalete sığınıyorlar. 35 tane suç duyurusu var. Davası devam ederken bile tacizleri bitmiyor. Yine de bu adam elini kolunu sallaya sallaya sokaklarda gezmeye devam ediyor. Serbest yargılanıyor!
Koruma kararı çıkınca, sizce kişinin gerçek anlamda korunması gerekmez mi? Yani karşısındakine zarar verecek, onu kaçıracak kadar cani birine “Artık o eve yaklaşamazsın.” dediğimizde korumuş mu oluyoruz?
Olmuyoruz. Olmadık. O yaratık, Beyza’nın evine zorla girdi. Ufacık bir kız çocuğunun kafasına sıkarak hayatını elinden aldı. Ardından da kendi kafasına sıktı.
Ben bu yazıyı yazarken bir yerlerde bir çocuğun, bir kadının canını korumak için çırpındığını biliyorum. Bir yerler isimleri hashtag olmadan kurtulmalarını diliyorum.
Adalet! Diliyorum.