Ellerinde aynısefa saplarıyla bir kırlangıç.
Yuvada birkaç yavru hayat için başlangıç.
Sedir köklerinde kendi halinde bir kaplumbağa.
İnsana rağmen güvenli görmüş koşuyor dağa.
Ladin ağaçlarıyla ilmek ilmek örülmüş yazma.
İnsan bu, açgözlü, ilk ciğerlerine vurur kazma.
Gölge etmiş, çocukluğuna beşik bir karaağaç.
Kollarını ver, gövdeni ister insan, doğuştan aç.
Hayıt dallarında mor çiçeklerle beslenen arı.
Koca ormanda dolaşır durur, incitmez bir dalı.
Bütün yapraklarıyla bülbüle köşk yabanmersini.
Bir tek insan yıkıcı, doğaya aykırı, yapar tersini.
Böğürtlen sarmalamış korkmasın diye serçeyi.
Manzarayı göze soksan, merak eder çerçeveyi.
Çam yapraklarının iğneleri kalem olsa cahile.
Yine de onun tüm arzusu tabiata karşı açık hile.
Baharda beyaz çiçekleriyle gelin olsa akasya.
Hinlik bitmez insandan, vicdansız saya saya.
Kırk plan kurur kendi yolundan giden zeytine.
Ağaçlar çok vicdanlı yoksa kan gitmez beynine.
Kavurucu sıcakta pürdikkat arar dost meşeyi.
Bilmez dostluk nedir doğada, çıkarları herşeyi.
İncir ağacından süt içmemiş taş başlı andaval.
Doğa dosttur dokunma desen, okur bin maval.
Beton kahredici cehennem tapınakları, çirkin.
Siz dünkü çocuklarsınız, ağaçlar vardı ilkin.
Balta sizde, ateş sizde, zebani dozerleriniz var.
Düşünmez mi insan doğadan başka kim yar.
Çamlar yanıyor, canlar yanıyor yangınyeri yürek.
Sonvarışta doğa koşacak yardımınıza üç kürek.
Av.Yusuf AKIN /31.07.2021/Kuşadası