Dört mum, sessiz bir ortamda yavaşça yanıyormuş. İçlerinden ilki şöyle demiş: “Ben barışım! Artık kimse benim yanık kalmamı sağlamıyor, sanıyorum söneceğim." Bu sözler üstüne alevi hızla azalmış ve bütünüyle sönmüş.
İkincisi şöyle söylemiş: “Ben inancım! Neredeyse herkes benim artık gerekli olmadığımı düşünüyor; o nedenle daha çok yanık kalmama hiç gerek yok.” Konuşmayı bitirdiği zaman, bir rüzgâr hafifçe esmiş ve onu söndürmüş.
Üçüncü mum, sırası gelince konuşmuş: “Ben sevgiyim! Yanık kalmak için artık gücüm kalmadı. İnsanlar beni bir kenara bıraktı ve önemimi anlamadı. Kendilerine en yakın olanları bile sevmeyi unuttular." Üçüncü mum, sözlerini bitirdiği anda sönmüş.
Bir süre sonra odaya bir çocuk girmiş ve üç mumun yanmadığını görmüş. “Neden yanmıyorsunuz, sizin sonuna kadar yanmanız gerekirdi." dedikten sonra ağlamaya başlamış. Bunun üzerine dördüncü mum şöyle söylemiş: “Korkma, ben yandığım sürece diğer mumları yeniden yakabiliriz, ben UMUT'um!”
UMUDUMUZ OLMALI...
DÖRDÜNCÜ MUM'un sönmesine izin vermeyelim lütfen...