" Hayat ummaktı. Hayat her şeydi.
Hiçbir şeyin kalmadığının zannedildiği anlarda bile ümit vardı. Çünkü hayat sayısız ihtimal ve imkanlar demekti." diyor Suat Derviș Fosforlu Cevriye kitabında.
Çoğu zaman hayatlarımızı sığlaștırırız. Kendimize bir eksen çizer ve o dümdüz çizginin üzerinde yaşamaya çalışırız. Tıpkı tek bir mevsim varmış gibi. Oysa hayat bir çok çizgiden, bir çok yoldan oluşur. Mevsimlerin döngüsü vardır ve hepsi farklıdır.
Değersiz bir taştan, yıllar geçtikçe özel bir parçaya dönüşen incinin hikayesi çok özeldir ve yerde sürünen bir tırtıldan muhteşem kanatları olup, mucizeye dönüşen kelebeğin hikayesi de bambaşkadır. Aslında birçok şeyin arka perdesinde görülmeyen veya bilinmeyen bir gerçeği veya başka bir ihtimali vardır.
" Başka yol kalmadı bana" dedi birisi.
" Hayat uzun, sen içini ferah tut daha gidecek çok yol bulursun kendine." diye cevap verdi öteki.
Tıpkı şarkıda da geçtiği gibi " bir ihtimal daha var... " Değersiz bulduğumuz taşın yıllar sonra bir inciye dönüşebileceği ve yerde sürünen bir tırtılın, harika kanatlarıyla gökyüzünü renklendirebileceği gibi.
" Islanmaktan hoşlanmadığım içim yağmurlu havada dışarı çıkmayı sevmiyorum. " dedi birisi.
" Șikayet ediyorsan şemsiyeni açar yine de yağmurlu havada yürüyebilirsin. " diye cevap verdi öteki.
Kimi zaman sıkışıp kalırız tek bir fikre. Zihnimizin tüm kapıları kapanır ve sıkıştığımız yerde zamanla karanlığa gömülürüz. Oysa sıkıştığımız, kendimizi karamsarlığa teslim ettiğimiz her düşünce ve olayın bir çıkış noktası " bu böyle olmak zorunda değil. " diyebileceğimiz başka bir ihtimali vardır. Yeterki inanmaktan vazgeçmeyin.
Karamsarlığın sesi, umudun sesini bastırmamalı. Her şey; istemek ve inanmakla başlar. Bugün olmazsa yarın, yarın olmazsa öbür gün ama mutlaka olacak bir gün.
İhtimaller; hayat yolunda kalbin ışığıdır.
Ve sen ıșığını hep diri tut.