En çok kime inandıysak inandığımız kişilerden yedik en büyük darbeleri.
En çok bize kim “kendine iyi bak” dediyse, o kişiler tarafından darma duman edildik ve iyi olamadık.
En çok kime derdimizi anlattıysak o kişiler tarafından büyük dert sahibi olduk.
Sizlerde de durum böyle mi? Evet ,aynen beni anlattınız Eylül Hanım dediğinizi duyar gibiyim.
Maalesef ki gerçek böyle. Hayatımızda hepimizin En’leri var. En sevdiğimiz, en güvendiğimiz, en inandığımız, en olmazsa olmazlarımız...
Pekala sonuç?
Sonuç derin bir yenilgi, sonuç koca bir hüsran ve yine sonuç akıl almaz ihanet!
Biz insanoğlu gerçekten garip yaratıklarız. Etimiz tırnağımızdan kopana kadar acıyı hissetmiyor, gerçekleri görmeyecek kadar körüz.
Sırtımızda ufaklı, irili bıçak darbeleriyle geziyoruz. En çok güvendiğimiz kişinin hançerini taşıyoruz üstelik...
Çıktığımız yollara engel olan, taş koyan kişiler hep en yakınlarımız olmuştur.
Dertlerimize ortak gibi görünen ama derdin içine zehir katarak o derdi daha da büyüten ne yazık ki yine o en çok sevdiğimiz kişilerin parmak izi var.
Ömür boyunca gönül kapılarımız kaç kişiye sonuna kadar açılır ve zamanını dolduran herkes günü geldiği zaman o gönülden kapı dışarı edilir. Arsız olanlar vardır ki o kişiler gönül kapısından çıkmamak için var gücüyle elinden geleni yaparak kalırlar. Ta ki et tırnaktan ayrılıp acıyla, sancıyla düşene kadar...
Karşılıksız sevgi diye adlandırdığımız duygunun tam karşılığı nedir ben henüz öğrenemedim açıkçası...
Bana göre kimse kimseyi karşılıksız sevmiyor. Her sevginin bir karşılığı illa ki var. Şimdi anneler , babalar evlatlarını karşılıksız sever diyeceksiniz ama bana göre tam olarak o da öyle değil. Hayat öylesine çözülememiş bir problem ki ebeveyn -çocuk ilişkilerinde dahi fluluk olan ilişkiler var. En azından ben böyle düşünüyorum.
Ve sormak istiyorum; insan hayatı boyunca kaç kez ölür?
Sayamayacağı kadar çok ölür. Çünkü hayatındaki En’lerinin sayısı çoktur.