Başlığın öyle olduğuna bakmayın. Ben, sen, hepimiz koronayla yatıyoruz, koronayla kalkıyoruz. Aklımızda fikrimizde hep o var.
Nereye dönsek nereye baksak, sağımızda solumuzda, önümüzde arkamızda yine o var. Biz kaçıyoruz o kovalıyor.
Terkedilen sevgili gibi. Aklı fikri nasıl bir fenalık yapsam da üzsem diye düşünüyor.
Ama biliyorum ki her şeyi sevgi kurtaracak. Sadece kendini düşünmek değil, diğer canları da düşünmek kurtaracak. İyi düşünmek kurtaracak. Birlik olmayı bilmek kurtaracak.
Sonra bu düşünceleri, sadece düşünmeyip çok önceden de yaptığımız gibi olduğumuz gibi herkes için hem düşüneceğiz hem de uygulayacağız.
Çocukken arkadaşlarımızla ekmeğimizi, oyuncağımızı, oyunumuzu, zamanımızı ama en önemlisi sevgimizi hiç sorgusuz sualsiz paylaşmaz mıydık? Oyunlarımızı hep birlikte keyifle oynamaz mıydık?
Komşularımızın sevinci neydi, üzüntüsü neydi sıkıntısı neydi bilmez miydik? Üzüntüsünü paylaşır, çözümünü birlikte aramaz mıydık?
Üzülürdük, sıkılırdık, sevinirdik ama hep birlikte yapardık.
Hepsi vardı. Hepsi bilinirdi. Mahalle ruhu, insan ruhu vardı. Ve bunun ana maddesi sevgiydi. O yüzden çocukluğumuz şahane geçmedi mi? Belki çok elbisemiz çok oyuncağımız çok isteğimiz yoktu ama mutluyduk. Hem de çok.
Fazlasını istemedik. İstemeyi bilmediğimizden değil fazlasına gerek olmadığını bildiğimizden. Durum neden böyle diye üzülmedik ki biz.
Sadece ben değil tüm insanlık aynı zamanı aynı şekilde yaşadık. Mutluyduk. Ama işte ne zaman egoist olduk ne zaman ben bilirimci olduk ne zaman herşey benim hakkımcı olduk ne zaman benden sonra tufan dedik işte o zaman bittik.
Dünyanın nimetleri hiç bitmez. Bu nimetlerin hepsi benim dedi herkes. Onu tükettik bunu tükettik bir de üstüne üstlük tükettiklerimizi kirlettik.
Dünya da yeter artık dengede kal diyor sevgide kal diyor hepimize. Onu yedin bunu yedin onu bitirdin bunu bitirdin dur artık diyor. Dünyada tek başına yaşayamazsın tek başına kalamazsın diyor. Bunu ben biliyorum ama insanlık, sen bunu bilmiyorsun daha doğrusu biliyor ama bilmek istemiyorsun diyor.
Korona günlerinde bu yaşadıklarımızın ne olduğunu çok iyi anlamamız lazım. Birlik ve beraberlik içinde yüksek bir bilince ulaşma yolunda olduğumuzu anlamamız lazım. Her duygu ve düşüncemizin dengede olması lazım. Dünyayı, bizim dışımızdaki tüm canlı varlıklarla paylaştığımızı bilmemiz lazım.
Bir ders çıkarmamız lazım. Bu şerden mutlaka ve mutlaka bir hayır çıkarmamız lazım. Çünkü hepimiz insanız.