İsyanım yüreğimde saklı.
Söyleyemediğim cümleler içimde çığ olup düşüyor kalbimin uçurumlarından.
Masalları, mutlu biten sonları için sevmişimdir hep.
Hayallerimle gerçekler çarpıştığında hep ben kaldım arada.
Nasıl bir hayat çizgisiyse bu hep sevdiklerim sildi ve kendileri yenisini çizdi.
Hem elimdeydi, hem de değildi bunu düzeltmek zirâ güven denen duygunun en büyük körüydü yüreğim.
Sağır bir yoldu yürüdüğüm, çığlıklarımı duymayan
Ölsem âlâ ama
İnsanların sahte yüzlerini görmek dokunuyor canıma.
Sürgüne vurdum kendimi yine de kaçamadım zihnimden
Onlardı suçlu olan, ben yine kendime cezasını kestim
Görmek istediklerini yaşatsalar da bana, duymak istediklerini söyletemediler
Bu da benim tek tesellim
Vicdanımdı en büyük terazim
Baktıkları gözlerimden yaşlarımı hep kendi ellerimde sildim
Şimdi ben bana ağlarken onlarda bana ağlıyor
Ne tuhaf!
Yastıklarındaki en büyük yük
Uykularındaki rahatsızlığım
Mesafelerle değil ben artık yüreklerine uzağım
Bu da onların en büyük cezası
Artık koşmuyorum, yürümüyorum da
Durdum öylece bekliyorum hayatın yolunda.
Ne gelenler, ne de geçenler umrumda.
Yol sağır ne de olsa, artık sustum da.
Ölsem âlâ ama yaşıyorum güya.