Özleme kardeş doğurmuş hayat, adını hüzün koymuşlar.
Özlem ve hüzün birbirinin kardeşidir. Özlem duyduğumuza hüzünlenir, hüzünlerimizi özleme çeviririz. Özlemler de çeşit çeşittir; anneye, babaya, mutluluğa, umuda, sevgiliye, sevgiye...
Zaman zaman içime "hasretle öpüyorum" cümlesinin ağırlığı çöker, hangi yana dönsem ruhumu kaplayan yalnızlık hissiyle hüzünlenir yüreğim. Dedim ya bunlar kardeş, damarlarında aynı duygu gezer.
Ne zaman başlar bu duygular? Ne zaman uzaklaşır yürekler? Araya mesafeler girince mi?
Hayır!
İnsanların birbirini anlamak yerine, sorgulayıp yargılanmaları girince. Düşüncesizlik ve bencillikler girince. Yazmaya kalksam sayfalar yetmez ama kısaca araya dünya girince. İşte o zaman başlar bu duygular. Uzansan tutabileceğin, arasan konuşabileceğin koşullar varken sen özleme tutunup, hüzün büyütmek zorunda kalırsın içinde.
" Ne hüzün öldürür insanı ne de hasret!.." diyor José Mauro de Vasconcelos.
Aynen de öyle öldürmüyor, ama tam anlamıyla yaşatmıyor da!
Bu iki bu iki duygunun derinliği insanın içine ișlediği zaman avuntular fayda etmiyor. Öyle özlemler vardır ki; insanın yüzündeki gülüşlerini, içindeki mutluluğunu, hatta mutsuzluğunu bile yani paylaşamadığı her şeyi ömür boyu yarım bırakabiliyor.
Mürekkebi bitmeyen bir kalemle devamlı yazılırlar içimize. Biz okumaktan bıkarız ama hayat yazmaktan bıkmaz. Unutmaya çalışırız ama unutmaya çalıştığımız hayatımızdaki en büyük eksiklikse, hayat yine çarpar bir yerden yüreğimize ve biz yine başladığımız yere döneriz.
Ben insanların gözlerinin içine bakarım. Çünkü en çok gözler taşır ve en çok gözler anlatır bu duyguları. Hani sarılsan geçecek, konuşsan bitecek gibi. Fakat bilirim ne geçer ne de biter.
Ama olsun yine de:
Şimdi herkes yanındakilere sımsıkı sarılsın. Acısı geçmese bile, neye özlem duyduğunu bilmeseniz bile, biraz sevgi kimseyi incitmez!