Eriğin kilosu şu kadar, domates nasıl olur bu kadar, karpuza girecek beş kişi lazım.
Bugünlerde en çok konuştuğumuz konu sanırım, sebze ve meyve fiyatlarındaki artışlar ve buna bağlı olarak beslenme sorunu.
Türkiye’de fiyatların yüksekliği konuşulurken, birçok ülkede ve özellikle de Avrupa ülkelerinde beslenme sorunu çok konuşuluyor.
Neyin nereden bulacağını bilemeyen ülkeler, parasıyla da olsa, pahalı da olsa birçok gıda ürününü bulmakta güçlük çekiyor.
Nedeni sadece Rusya ve Ukrayna savaşı değil.
Lojiktik ağı kırdığı için kısmen bu savaşın etkisi olsa da, özellikle enerji piyasasında artan fiyatlar üretim alanına yansımasıyla hıyar yetiştirmek bile artık belirli ekonomik gücü karşılamak oldu.
Onun fiyatının, bunun fiyatının yüksekliğini düşünürken geçmişten günümüze kadar neyi düşünmediğimiz de bir nevi ortaya çıkmış oldu.
Çevreyi.
Evet yıllarca çevreyi korumak için insanların bir kısmı mücadele ederken, diğer bir kısmı daha çok para kazanmanın hedefinde çevreyi katletmeyi kendisine yaşama hakkı olarak gördü.
Tarım alanları azaldı.
Azalan alanlarda yetişen ürünlerin kalitesi düştük.
Fiyatlar da artınca, ürünü seçmeyi bırakın bulmak bile mucize oldu.
Bugün dünya çevre günü.
Hala dünya çevre gününde çevreyi korumanın, insanlığın geleceğini korumak olduğunu anlayamayanların olduğunu düşünmek dahi istemiyorum.
Yok ettiğimiz her metrekare çevre, bizlere ağır faturalar ödettiriyor.
Yediğimiz, içtiğimiz, nefes aldığımız dünyayı kendi ellerimizle yok ediyoruz.
Küresel ısınmaya bağlı olarak sonbahar ve ilkbahar aylarının neredeyse yok olmasının sebebi de çevre katliamı.
Yaşarken yaşadığı şeyi yok edebilen insanoğlu, gün gelecek çevre gününde yapay çiçekler, yapay ağaçlar, yapay meyvelerle kutlama yapabilir.
Ama çevre için hiçbir zaman da geç kalınmış değildir.
Bugün bir ağaç diken, bugün çevresindeki doğallığı korumak için mücadele eden insan, insanın geleceğini de kurtarmış, korumuş olur.
Yeşili severek çevreci olmayalım.
Yeşili yaşatarak çevreci olalım.
Para dediğiniz karşılığı olmazsa kâğıt!