" Hiçbir duyguyu eksiltemedim." dedi ihtiyar.
Eksiltemiyoruz! Çünkü; eksik yaşıyoruz. Hayat hem dipsiz bir kuyu, hem de sığ bir deniz gibi. Ne kadar yaşarsan o kadarsın bu dünyada. Çok yada az yaşamak ile uzun yada kısa yaşamak arasında çok fark var. Ne ömürler var dar bir sahne içinde dopdolu geçen ve ne ömürler var sadece seneleri devirip uzun yıllar süren ama hiçbir şey olmayana yolculuk gibi içi bomboş olan.
" Bir el, bir yere sapladı iğneyi ve başka bir yer kanadı." dedi ihtiyar. Başka bir yer kanadı! Çünkü boş yere verdiğimiz savaşlar başka ve hedeflerimiz bambaşkaydı. "Her şeye vakit vardır ama yapmaya değer şeyler hariç." diyor George Orwell Boğulmamak İçin isimli kitabında. Evet ömrümüzde her şeye ve gereksiz olan herkese vakit ayırıyoruz hem de lüzumundan fazla. İsraf ediyoruz zamanımızı ve dolduramıyoruz ömrümüzü güzelliklerle. Sanki durmuş bir hastalık gibi; ne öldürüyor ne de yaşatabiliyoruz kendimizi.
Başa sarıp hayatı yeniden yaşama arzusunu taşırken içimizde, elinde olanı düzeltmeye çalışan yok. Bu hayatın ikinci bir şansı yok. Uzun uzun yaşamana da gerek yok! Yaşadınmı coşkuyla yaşayacaksın sevgiyi, aşkı, özlemi, hasreti. Coşkuyla yaşayacaksın tüm güzel duyguları ki, hayatta sana güzellikler versin.
" Duygular nasıl eksiltilir? " diye sordu genç olan.
" Yaşadıkça eksiltirsin. Tüm iyi duyguları gerçekçi yaşarsan, yaşadıkça doyarsın ve doydukça da ruhun genişler daha da güzelleşir." dedi ihtiyar ve devam etti:
" Hiçbir duyguyu eksiltemedim... Eksiltemedim ama hep ben eksildim. Ruhumu soğuk bir odaya hapsettiler ve ben yaşayamadıkça duygularımı; hayallerim eksildi, umutlarım eksildi en önemlisi hayata olan inancım eksildi. Gözlerim bakıyor ama artık görmüyor, kalbim atıyor ama artık hissetmiyor, bedenim yaşıyor ama ruhum kayboldu... "
Herkes kendi sahnesinde baş rol bu hayatta.
Ve sahne senin; ister dopdolu yaşa, istersen kendini hiçliğe hapset. Seçim senin!