Küçükken oynadığım saklambaç oyununda hep sayan bendim...
Büyüdüm ve nedense yine hep sayan ben oldum, kaçan saklanan sen...
Bulduğumda duyduğum sevinç bu yaşımda bile aynı...
Keşke yine bulsam da sobelesem sende aşkı, sende anlasan artık benden saklanamayacağını...
Gitmesen, uzak durmasa gözlerin gözlerimden, ellerim ellerinden.
Bana yaşattığını birde benim gözlerimle sen görsen.
Bilsen nasıl sevildiğini, inansan gözlerimden dökülenlere, dilimin söylediklerine...
İnansan da artık üzmesen, kalbime artık güzel günlerin müjdesi versen.
Önündeki iki yoldan biri benimle olan iken, bensiz olana gitme isteğin neden?
Neden seni en çok düşünüp, seninle olan geleceğe senden çok inanana bu işkencen?
Zaman biter, gençlik gider, gözlerimin feri söner de, gık demem verdiğin acıya, sırf senden geliyor diye.
Şimdi sende pes de de, bitsin artık bu yerküredeki sensiz çektiğim çile...
Ömer Köroğlu 16.02.2013 / 02.55