Geceler kustu yüreğime yüreğime.. mevsimlerin adını unuttum.. çığlıklarımi zincirledi kokunu bıraktığın yastıklar..yollarda ağladı ayaklarım..uzun kış aksamlarının sağır eden sessizliklerini saydım parmaklarımla... Yama oldu ,avuçlarıma kederin yetimligi..bir anahtar sesinden irkildi eşyalar..gelen sadece sırtına yükünü almış yalancı ve telaşsız hatıralardi...sen gittin, intihar çiçeklerini kulak arkası yaparak...sen gittiğinde sarı sarı yapraklar yorgan olmuştu bir şehrin elemine.. ..bak yine mevsim değişti , bakire bir hayat yüzüme yüzüme gülüyor.. döndüm artık adını unuttuğum sandığım zamanlara..
Yorgun yüreğim yol alıyor artık hayatın çetelesini tutmadan... çoban yıldızı saklambaç oynuyor çok uzaklarda kendince , çocukça..demem o ki pusulası olmayan bir geminin içindeyim ..Nisan rüzgarlarinda savruluyor saçlarım mimozalarla bir o yana bir bu yana....sen gittin gittin de bende anka kuşu yeniden küllerinden doğuyor..sende ,sendeyse ayrık otları filiz veriyor gözbebeklerinde....
...........
çocukken ayağımizi takip da düştüğümüz
sokak mazgallarindan alacağım var
neden sonra anladık ki
kanayan dizlerimiz değilmiş,
pamuk tutmayan hayallerimizmiş.(Filizce)