Bazen öyle bir duygu gelip baş köşeye oturuyor ki bunun tarifini yapamıyorum. İliklerimde hissettiğim benden olmayan ama sanki benim için doğmuş bir acı var. Ben kapıyı açmadan giriyor içeri, geçiyor karşıma ve arsız biri gibi beni süzüyor. Ben; kimsin, necisin, kime geldin diye soramadan akıtıyor zehrini tüm bedenime, ruhuma... Sessizleşiyorum ve o an kendimden korkuyorum. Çünkü sessizlik bana göre değil biliyorum. Ve ben bu acıya direnemeyecek kadar kendimi güçsüz hissediyorsam eğer, ben zehirleniyorum demektir. Aklıma dünyanın en güzel kadınını getiriyorum. Çünkü onun hayalinden başka hiç birşey beni bu zehirden kurtaramaz buna adım gibi eminim. Bir çift iri göz geliyor hayalime. Hala çok güzel, hala çok anlamlı ve özlem dolu bakıyor. Biraz yorgun ama inanarak gülümsüyor bana. Sanki ruhu alınmış ve sonra geri verilmiş gibi. İşte o an canım yanıyor. Ama canım en çok kapıyı çalmadan içeri davetsiz giren ACIYA yanıyor. Dilim tutuluyor ve sessizliğim koca bir çığlık oluyor. Dur, gitme kal diyorum.Geldiğinden şikayetçi olduğum için ve onu tanıyamadığım için bana küsmüş olmalı ki benimle konuşmuyor. Özürdilerim sen olduğunu bilemedim ben. Bir acı geldi oturdu yüreğime, meğerse senmişsin bilemedim. Gözlerinden tanıdım seni. Kızma bana lütfen. Ben hala senin yokluğunla varlığın arasında ki aldatıcı olayı idrak edemedim. Ben hala seni yok sayamadım. Her ne kadar yollarını gelecekmişsin gibi gözlesemde böyle habersizce çıkıp gelip ACI adınla beni ziyaret edeceğine alışamadım. Tamam, konuşma benimle ama gitme olur mu? Sen gelmeyince ben yaşlanıyorum, hatta çürümeye başlıyorum. Benim adım sana dua olsun. Bundan böyle senin adın ise ACI olsun. Söz veriyorum yakınmam bir daha bu acıdan...Çünkü sen bana acıların en büyüğünü yaşattın zaten. O acıyı çektim ve dayandım. Acın beni öldürmediğine göre dayanmasını da öğretir herhalde.
Öyleyse sen bana hep bu acıyla gel. Acına sarılamıyorum, dokunamiyorum ama seni en derinimde hissediyorum. Seni çok seviyorum.