Zihninin sınırlarında gezinmek istedi yüreği… Daha doğrusu sınırsızlığında.
Nasıl olsa kendisinin belirlediği sınırlardı onlar kime ne?
Götürsün istedi onu, rüzgarın özgürlüğünde önüne katarak.
Belki bir tren garında, elinde valizi hayal şehrine gitmek üzere atlar vagona.
Alaca karanlık gecenin içinden süzülür rayların üzerinden kayarak…
Etrafına cuf… cuf beyaz dumanlar salarak, geçtiği yerlere el sallayarak.
Başı sonu belli olamayan dağları, ovaları, vadileri yara yara.
Korkaklık nedir bilmeden hız sınırı aşıp bütün şehirleri yara yara.
Bileti sadece kendisine ait, kimseye muhatap olmadan alınmış.
Üzerinde beyaz tüllerden oluşmuş, uçuşup duran elbisesinin gizemiyle.
Dünyanın sınırının bittiği yere götürse onu,
İçinde yangın yelleriyle beraber…
Trenin hızla girdiği sevgi çukurlarında, bulanmadığı hiçbir zerresi kalmasa,
Kendisini bile tanıyamaz bir halde… Aaa bu da kim olsa?
Dağları aşarken, içine helyum gazı doldurulmuş gibi uçuşan ruhu,
Yükseklerden süzülen kartal gibi baksa vadilere…
Hızla aşağılara iniyorken bütün sevinçleri kapıp… Bir de kahkaha atsa.
Yorulunca hayal treni küçücük bir garda duruverse… puf diye.
Tek katlı, pencereleri yüksek, tavanı kırmızı kiremitli gar; karşılasa onu,
Anadolu’nun içten ev sahipliliğiyle, sarıverse şefkatle.
Dünya ile tek bağının sadece bu gar olduğu, ıssız kasaba…
İşte burası en uygun yer galiba, bırakmak için…
Yaşamın ağırlaşmış yüklerini…
İşi çoktan bitmiş, kokuşmuş çöpleri, kalınlaşmış halatları…
Yutuverir; bedel istemeden saf, kirlenmemiş doğasıyla nasılsa!
Hareket zamanı geldiğinde, bırakılmış yüklerin hafifliğinde,
Tıngır mıngır keyifle rayların üzerinden vagonlar kayıyorken,
Dumanlarını özgürlüğe savurtarak yollansa,
Başı, sonu, çizilmemiş.
Bitmeyen yollarda…