Onun bir adı yoktu. 2 aydır var. Adı Güçlü. Bakmayın 2 gün önce öldüğüne. Yillarca sokaklarda aç, susuz, kocaman tümörü ile yaşamış, yüzlerce insanın gözü önünde hergün bu hali ve acıları ile hayata direnmiş bir can. Nasıl oldu bilmiyoruz ama 2 ay önce sonunda yolu, son durak olan barınağa düştü. Onu bu halde görür görmez eve almıştım. Tümörü yaralar içinde, kanseri iç organlarına kadar işlemişti. 2 ay boyunca vitaminler, ilaçlar , kemoterapi, özel mamalar ne yaptık ise iyi yönde bir ilerleme sağlayamadık maalesef.
En son o gün bana öyle bir baktı ki gözleri ile veda ederek teşekkür etmişti sanki. Ölürken bile kuyruk sallayabilecek kadar merhametli idi insanlara inat. O an anlamıştım öleceğini.
"Son resmin olsun bu hüzünlü bakışlı halin annem" deyip evden çıkmıştım. Döndüğümde baktım melek olmuş , kurtulmuş bu çirkef hayattan. Karnı tok, sevgi ile hayatinin son iki ayını geçirmiş olması tek tesellim. Belki melek oldu ama onun adı Güçlü. Çünkü kocaman tümörü, kanserli hali ile sokaklarda yıllarca mücadele ederek yaşayabilecek kadar güçlü.
Ya onu görüp de yanından geçip giden insanlar. Sizlerin kalpleri ne kadar güçlü insanlık yönünden???