Evrende her şey kendine has özelliklerle donanmıştır.
Evreni eşsiz ve mükemmel kılan yanı da sonsuz çeşitliliği, muazzam bir düzen içinde ahenkle bir arada barındırması değil midir?
Hiçbiri diğerine ters düşmeden, dışlamadan, farklı görmeden birbirini tamamlayan zincirin uyumlu halkaları oluşları ne kadar ibret alınası.
İnsan yaradılıştaki bu farklılığı örnek alabilse ve bütün insan ırkını hiçbir farklılığı sorgulayıp eleştirmeden sevgiyle kabullenebilse, gönülden kucaklayarak.
Bu dünya zıtlıklar üzerine kurulmuş. Dualiteyi her alanda görüyoruz.
Işık ve karanlık arasındaki ilişki gibi…
İkisi de gerçek ama aynı anda var olmaları mümkün değil.
Işık varken karanlık söz konusu olamaz.
Eğer karanlık varsa, o halde ortada ışık yok demektir. İkisi aynı anda deneyimlenemez.
Duygularımız da böyle olmuyor mu?
Güven ve kuşku…iki duygudan biri varsa diğeri yoktur.
Güvendiğin anda kuşku olamaz. Ya da kuşku varsa güvenemezsin.
Evren kendi kurgusunda ve kendi kaidelerinde işler.
Öyleyse, bize yakışan onun işleyişine uygun yaşamak ve bu muazzam düzenle beraber ahenk içerisinde olmak olmalı.
Aslında iyi, kötü dediğimiz her şeyi kendi bakış açımızla biz yaratıyoruz.
Sevmediğimiz dışsal bir faktörde değiştirebileceğimiz tek şey kendi algı biçimimiz.
Zira yeryüzünde başaramayacağımız tek şey, kendi dışımızdaki bir iradeyi kontrol altında tutmaktır.
Hiçbir olayı, durumu ya da kişiyi kontrol altında tutamaz, dilediğince şekillendiremeyiz.
Kontrolcülük insanın kendisine verebileceği en tehlikeli ve zararlı bir seçimdir.
Hayatı ve akışı denetim altında tutmak imkansızdır.
O yüzden mümkün olanı, kendi bakış açımızı değiştirirsek algılarımız değişmiş olur.
Algılarımız değişirse duygularımız değişir. Duygularımız değişirse deneyim değişir.
Kendimizden farklı gördüğümüz ırktan, etnik kökenden gelen insanları dışladığımızda,
Hem kendimizi ve eşsiz evreni de dışlamış oluyoruz, ne yazık!
Hepimiz kendimizde yapacağımız ufacık bir algı değişikliği ile dünyayı yaşanası yer haline getiremez miyiz?