Dört iklimin bittiği yerde sürünen büyük bir sır.
Akıl askıya asılı, bilinçten düşmüş, dünden kısır.
Sahilin sonunda üç tarafı çevrili kütük korkuluk.
Sofranın en sonuna oturtulmuş yetim mutluluk.
Geceye avazı çıktığı kadar yalnız bağıranlar.
Gündüz mesaisinde efendisini keş çağıranlar.
Küçük elleriyle vicdan tartan bir cüce, nadan.
Adaleti çelik kasalarda saklar, mini kalpazan.
Mühürlü kulaklarından içeriye sızmaz ince söz.
Hırstan kançanağı, kapanmış iyiliklere iki göz.
Ruhu samanlık olmuş, hak atsan yere düşmez.
Beyni panayır yeri, çıkarından başka düşünmez.
Belden aşağısı bir sirk cambazı gibi afili kıvrak.
Kalbinde dikenli çalılar büyütmüş, işlemez orak.
Mabet önlerinde bütün ritüellerde çok usta.
Değerler karmaşası, gerçeksiz, kremalı pasta.
Bütün kutsalları almış tekeline, ahlak tefecisi.
Kimse istemez, verir öğüt, nasihat ulufecisi.
Yolları var küçük cilgalardan oluşmuş, kederli.
Taşları dikey işaretlemiş, naylon poşet ederli.
Demirler döşeli, ağır hasarlı gönül bahçesine.
Kimse ses vermez olmuş, çatallaşan sesine.
Uyduruk hikayeler anlatılır, içi boş hülyalar.
Kırk yıl dibinde dursa edebin, bozuk mayalar.
Bir öfke seli seli ki, en büyük tufanı tarihin.
Neşe ve sevinçten uzak, para konusunda kahin.
Huzur ve mutluluğu gündüz fenerle arayan kim.
Çömertce sevgi harcayanlar, aleme olur hakim.
Av.Yusuf AKIN/12.06.2021/İzmir