Uzatsam elimi, dokunabilir miyim ki memleketine?
Sahi senin memleketin nerede anne?
Toprağın altında mı yoksa gökyüzünün sonsuz mavisinde mi?
Seni görmeyeli, karşılıklı sohbet etmeyeli ve aynı yolda uzun soluklu yürümeyeli yıllar oldu. Sensizlikle baş etmenin zorluğunu öylesine derinden hissediyorum ki her geçen yıl bu zorluk ikiye katlanıyor. Vebalı bir hastalığın pençesine düşmüş gibiyim. Tarihlerde aram çok iyi değildir, bunu en iyi sen bilirdin. Özel günleri hep unuturdum. Unuttuğumu fark ettiğin anda ise bana hemen hatırlatırdın. Ne tuhaf ki sen çekip gittiğin günden beri tüm tarihleri mıh gibi kazıdım beynime. Belki çok geç oldu ama öğrendim artık hayatımızdaki tarihlerin önemini...
Ve şimdi yıllar önce seninle birlikte geçtiğim yollardan geçiyorum. Radyoda Neşet Ertaş’ in uzun ince bir yoldayım türküsü çalıyor. Çok severdin bu türküyü ve Neşet babayı. Kaç kez başa aldım bilmiyorum. Birden fazla aynı türküyü dinlendim. Türkünün bitiminde; bir yerde durun da sigara, kahve molası verelim dediğin sözlerin çınlıyor kulaklarımda...
Tınaztepe'de duraklamıştık. Üst üste iki sigara içmiştin ve ciğerlerine kadar havayı solumuştun. Antalya'nın havasını sevmezdin , yaz ayı geldiği zaman memleketine gitmek isterdin. Soluğu baba ocağı evinde alırdın. Her gün telefonla konuşurduk, serin havanın nispetini yapardın bana. Kışlık hazırlığını yapıp geldiğinde, bedava yemek yok seneye benimle geleceksin salçaya, biber patlıcan kurutmalarına yardım edeceksin Ayça Hanım demiştin. Kafayı sallayarak tabi tabii seneye seninle birlikteyim canım benim demiştim. Sanki o yılın tekrarı olacakmış gibi tamam demiştim. Ahmaklık böyle bir şey işte! Hayatı öğrenememek tam da buymuş ve ben çok geç öğrendim.
O senenin üstünden kaç mevsim, kaç yaz geçti hiçbir şeyin tadı tuzu yok biliyor musun anne!!!
Tınaztepe'nin de tadı kalmamış, memleketine selam annem!
Memleket türküsü çalıyor, duyuyor musun?