30 yıl adliye koridorlarında gazetecilik yapmanın etkisi sanırım, yalanı hiçbir halini bir türlü sevemedim, sevemeyeceğimde.
Birilerini mutlu etmek ve mutsuz etmemek için dahi yapılsa yalanı sevmiyorum, sevemeyeceğim.
Ama yalanınızı seviyorum.
Sizi küçük düşüren yalanınızı seviyorum.
Sizi salak gösteren yalanınızı seviyorum.
Sizin yaşadığınız hayal dünyasındaki yalanınızı seviyorum.
Sizi geçici de olsa mutlu ettiği için yalanınızı seviyorum.
Sadece ben mi, hepimiz seviyoruz.
Akşam izlediğiniz dizilere bakın, reyting rekorları kıran dizilere, her birisinde yalan rüzgârları var.
Gündüz izlediğiniz hayatları anlatan programlara bakın, her birisinde insanda akıl tutulması yaratacak kadar yalan dolu.
Yalan söylemeyi seviyoruz!
Yalan söylemeyi beceremiyorsak bile yalan söyleyebilme becerisi göstereni çok seviyoruz.
Hatta yalana kananı daha da çok seviyoruz.
‘Neyine güneyim de gel yalan dünya’ diyerek dünyaya yalan yaptığımız yerde, çok da gerçeklerle işimiz olmuyor doğal olarak.
‘Hepimiz gelip, geçiciyiz’ dediğimiz dünyada kazandıran yalanları seviyoruz.
Birbirimizi yalancılıkla suçlarken bile, hangimiz daha usta yalancı ise onu da seviyoruz.
‘Şu üç günlük dünyada fırıldak olmanın ne anlamı var’ derken, fırıldak olmanın hakkını vereni de seviyoruz.
Yalanı seviyoruz, çünkü gerçekleri kabul edemiyoruz.
Gerçekler zorumuza gidiyor.
Gerçeklerle bir şeyler kazanamıyoruz.
Gerçekler heyecan vermiyor.
Gerçekler aksiyon yaratmıyor.
Gerçekler sıradanlık yaratıyor.
Gerçekler yalanlar kadar işe yaramıyor.
Gerçeklerle kimseyi kandıramıyoruz.
Gerçeklerle kimseyi sevindiremiyoruz.
Gerçekler mutsuz etmiyor ama yalan kadar mutlu da etmiyor.
Yalanı seviyoruz çünkü hepimiz biraz rahatsızız.
Yalanı seviyoruz çünkü hepimiz biraz yalancıyız!